Ο πόλεμος του Ιουνίου 2025 άλλαξε τα δεδομένα στη Μέση Ανατολή, φέρνοντας αντιμέτωπα δύο στρατιωτικά δόγματα που μέχρι πρότινος θεωρούνταν αδιαπέραστα. Η Τεχεράνη, μαθαίνοντας από τα λάθη της πρώτης επιχείρησης «Υπόσχεση Αλήθειας», προχώρησε σε μια πιο επιθετική και μεθοδικά σχεδιασμένη επίθεση, εξαπολύοντας ταυτόχρονα μαζικά πυραυλικά χτυπήματα από πέντε διαφορετικές περιοχές. Αυτή η τακτική δεν ήταν απλώς επίδειξη δύναμης, αλλά μια υπολογισμένη προσπάθεια να κορεστεί το ισραηλινό δίκτυο αεράμυνας και να μειωθεί δραματικά ο χρόνος αντίδρασής του.
Για πρώτη φορά μετά από δεκαετίες, οι ισραηλινές άμυνες – περιλαμβανομένων των Iron Dome, David’s Sling και Arrow – δοκιμάστηκαν στα όριά τους. Οι εκτοξεύσεις ήταν τόσο συντονισμένες που οι αναχαιτιστές εξαντλήθηκαν σε κρίσιμες περιοχές, αφήνοντας κενά που το Ιράν εκμεταλλεύτηκε με ακρίβεια. Το επίκεντρο της ιρανικής επίθεσης υπήρξε η αεροπορική βάση Navatim, όπου πάνω από τριάντα βαλλιστικοί πύραυλοι διέσπασαν την άμυνα, σε αντίθεση με τους μόλις τέσσερις που είχαν πετύχει στόχο στην προηγούμενη επιχείρηση. Το Ιράν έδειξε ότι, με σωστό συντονισμό και συγκέντρωση πυρός, ακόμη και τα πιο εξελιγμένα αμυντικά συστήματα μπορούν να λυγίσουν.
Η ανάλυση του Sam Lear από το Ινστιτούτο Έρευνας Εξωτερικής Πολιτικής των ΗΠΑ είναι αποκαλυπτική. Όπως σημειώνει, η Επιχείρηση «Υπόσχεση Αλήθειας 2» δεν ήταν απλώς μια αναμέτρηση ισχύος, αλλά ένα μάθημα για το μέλλον των πυραυλικών πολέμων. Ο συνδυασμός συντομότερου χρόνου πτήσης, υψηλής αξιοπιστίας πυραύλων και μαζικών εκτοξεύσεων απέδειξε πως το πλεονέκτημα της άμυνας δεν είναι πλέον δεδομένο.
Παρά τη συνδρομή των Ηνωμένων Πολιτειών και την ανάπτυξη δύο συστημάτων THAAD στο Ισραήλ, η πραγματικότητα ήταν αμείλικτη: περίπου 500 ιρανικοί πύραυλοι εκτοξεύθηκαν, με 50 έως 60 να πλήττουν στόχους. Οι ισραηλινές ένοπλες δυνάμεις κατανάλωσαν σχεδόν το ένα τέταρτο των αποθεμάτων τους σε αντιβαλλιστικούς πυραύλους, ποσότητα που αντιστοιχεί σε αρκετά χρόνια παραγωγής. Παρότι η κυβέρνηση του Ισραήλ κρατά μυστικά τα πραγματικά νούμερα, οι ενδείξεις δείχνουν ένα σύστημα υπό πίεση, που βρέθηκε αντιμέτωπο με έναν αντίπαλο που γνωρίζει πλέον πώς να το προκαλέσει.
Ο Πόλεμος των 12 Ημερών, όπως έμεινε να αποκαλείται, απέδειξε ότι στη νέα εποχή των συγκρούσεων, η τεχνολογία από μόνη της δεν αρκεί. Η μάχη κρίνεται πλέον στον ρυθμό, στον κορεσμό και στη στρατηγική ευελιξία. Και αν κάτι έγινε σαφές μετά τον Ιούνιο του 2025, είναι πως η απόλυτη πυραυλική ασφάλεια ανήκει στο παρελθόν – αφήνοντας πίσω της μια νέα, πιο απρόβλεπτη ισορροπία φόβου στη Μέση Ανατολή.