Επικίνδυνη άγνοια όταν τα ΜΜΕ υπονομεύουν τις Μυστικές Υπηρεσίες

Η ελευθερία του Τύπου είναι αναμφισβήτητα ένας από τους ακρογωνιαίους λίθους κάθε δημοκρατικού πολιτεύματος. Ωστόσο, όπως ισχύει και για όλα τα θεμελιώδη δικαιώματα, η ελευθερία αυτή δεν είναι απόλυτη, ιδιαίτερα όταν εισέρχεται σε πεδία που άπτονται της εθνικής ασφάλειας και των κρατικών απορρήτων.

Οι τελευταίες δημοσιογραφικές «αποκαλύψεις» σχετικά με τους πυροβολισμούς εναντίον στελεχών της ΕΥΠ στη Θέρμη Θεσσαλονίκης, το αποδεικνύουν με τον πλέον επικίνδυνο τρόπο.

Οι πληροφορίες που είδαν το φως της δημοσιότητας παρουσιάζουν σοβαρές ανακρίβειες. Η αλήθεια απέχει τουλάχιστον 180 μοίρες από τις περιγραφές που αναπαρήχθησαν στα μέσα ενημέρωσης.

Οι ερμηνείες, οι συνδέσεις και τα υπονοούμενα που διατυπώθηκαν στερούνται στοιχειώδους τεκμηρίωσης και μαρτυρούν πλήρη άγνοια του πλαισίου μέσα στο οποίο λειτουργούν οι υπηρεσίες πληροφοριών.

Η λειτουργία της Εθνικής Υπηρεσίας Πληροφοριών (ΕΥΠ) καθορίζεται από το Ν. 3649/2008, με αυστηρές προβλέψεις ως προς τη φύση των επιχειρήσεών της, την απόρρητη διαχείριση πληροφοριών και την προστασία της εθνικής ασφάλειας.

Τα στελέχη της υπηρεσίας δεσμεύονται από καθεστώς απόλυτου απορρήτου, με ποινικές κυρώσεις σε περίπτωση παραβίασης (π.χ. άρθρα 146 & 148 Ποινικού Κώδικα).

Η αχαλίνωτη δημοσιοποίηση ή εικασίες γύρω από επιχειρησιακές δραστηριότητες, ιδιαίτερα όταν δεν βασίζονται σε επίσημες ανακοινώσεις, μπορεί να αποτελέσουν παραβίαση του δημοσίου συμφέροντος, ή ακόμη και προσβολή απορρήτων κρατικής σημασίας.

Η σχετική νομολογία του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (ΕΔΔΑ) – όπως στην υπόθεση Stoll v. Switzerland – είναι σαφής: η ελευθερία της έκφρασης δεν υπερισχύει όταν διακυβεύονται θεμελιώδη συμφέροντα της εθνικής ασφάλειας.

Οι δήθεν αποκαλύψεις για «συμβάντα» στη Θέρμη αποτυπώνουν την επικίνδυνη πρακτική της αποσπασματικής και στρεβλής πληροφόρησης.

Η δημόσια σφαίρα κατακλύζεται από «αναλυτές» που δεν γνωρίζουν ούτε τη λειτουργία, ούτε τη νομολογία, ούτε τα όρια των υπηρεσιών πληροφοριών.

Το αποτέλεσμα είναι η κατασκευή μυθοπλασιών με δήθεν επιχειρησιακό περιεχόμενο, που όμως θέτουν σε κίνδυνο την ασφάλεια στελεχών, τις εθνικές υποδομές και την επιχειρησιακή συνέχεια.