Είναι ώρα για προστασία της Εθνικής Κυριαρχίας και της Κοινωνικής Δικαιοσύνης μέσω Ρυθμίσεων στην Αγορά Ακινήτων

Η δυνατότητα ενός κράτους να ρυθμίζει την απόκτηση περιουσιακών στοιχείων στο έδαφός του αποτελεί βασικό στοιχείο της εθνικής του κυριαρχίας και ένα αναφαίρετο δικαίωμα στο πλαίσιο του διεθνούς δικαίου.

Η Ελλάδα, όπως και άλλες ευνομούμενες δημοκρατίες, έχει κάθε δικαίωμα να θεσπίσει νόμους που περιορίζουν την απόκτηση ακινήτων από αλλοδαπούς χωρίς την ελληνική υπηκοότητα, εφόσον αυτό υπηρετεί το δημόσιο συμφέρον, την κοινωνική συνοχή και την οικονομική σταθερότητα.

Η πολιτική αυτή δεν παραβιάζει τη συνταγματική αρχή της ισότητας, διότι η ισότητα δεν σημαίνει απαραίτητα ίση μεταχείριση σε όλες τις περιπτώσεις, αλλά δίκαιη μεταχείριση βάσει αντικειμενικών και εύλογων κριτηρίων. Η προστασία της στεγαστικής δυνατότητας των πολιτών, η αποτροπή φαινομένων υπερτίμησης ακινήτων λόγω ξένης ζήτησης, καθώς και η διασφάλιση της κοινωνικής συνοχής, αποτελούν θεμιτούς λόγους για ειδικούς περιορισμούς στην αγορά ακινήτων από αλλοδαπούς.

Σε διεθνές επίπεδο, πολλές χώρες, όπως ο Καναδάς, η Αυστραλία, η Νέα Ζηλανδία και κράτη-μέλη της ΕΕ, εφαρμόζουν ανάλογους περιορισμούς ή αυστηρά κριτήρια για τη δυνατότητα απόκτησης ακίνητης περιουσίας από μη πολίτες, ιδιαίτερα όταν δεν υπάρχει πρόθεση μόνιμης εγκατάστασης ή ουσιαστικής σύνδεσης με τη χώρα. Η ελληνική νομοθεσία οφείλει να ακολουθήσει αυτό το παράδειγμα, προκειμένου να διασφαλίσει το δικαίωμα στέγασης των πολιτών της και να αποτρέψει την υπερθέρμανση της αγοράς ακινήτων, που πλήττει ιδιαίτερα τους νέους και τις ευάλωτες κοινωνικές ομάδες.

Επιπλέον, ορθά μπορούν να θεσπιστούν ρυθμίσεις που επιτρέπουν την αγορά ακινήτων από αλλοδαπούς μόνο εφόσον πληρούνται αυστηρά κριτήρια, όπως:

• απόδειξη μακροχρόνιας διαμονής ή ειδικής άδειας παραμονής,

• πραγματική σύνδεση με την ελληνική κοινωνία και οικονομία,

• τήρηση φορολογικών υποχρεώσεων στη χώρα.

Τέτοιες προϋποθέσεις υπηρετούν την αρχή της αναλογικότητας και εξασφαλίζουν ότι οι περιορισμοί δεν έχουν τιμωρητικό χαρακτήρα, αλλά αποσκοπούν σε θεμιτό σκοπό, με σεβασμό στα ατομικά δικαιώματα.

Κατ’ αυτόν τον τρόπο, η Ελλάδα διαφυλάσσει τον κοινωνικό ιστό της και τη δημόσια τάξη, προστατεύει τους πολίτες της από δυσβάστακτες οικονομικές πιέσεις και κατοχυρώνει το δικαίωμα στέγασης ως βασικό κοινωνικό αγαθό. Η υιοθέτηση τέτοιων μέτρων είναι αναγκαία, νομικά θεμιτή και επιβεβλημένη για την προάσπιση της εθνικής κυριαρχίας και της κοινωνικής δικαιοσύνης.