23.05.2025
Η αυλαία πέφτει. Μια «ιερή αγελάδα» του μεταπολιτευτικού κράτους, η μονιμότητα στο Δημόσιο, οδεύει προς κατάργηση. Η ανακοίνωση του Πρωθυπουργού για την αναθεώρηση του άρθρου 103 του Συντάγματος δεν είναι μια απλή δήλωση. Είναι πολιτικός σεισμός. Και ήταν καιρός.
Για δεκαετίες, η μονιμότητα λειτουργούσε ως θεσμικό καταφύγιο ανευθυνότητας. Δημιουργούσε μια γραφειοκρατική κάστα στο απυρόβλητο. Υπάλληλοι που ήξεραν πως, ό,τι κι αν γίνει, κανείς δεν θα τους κουνήσει, όσο κι αν υπολειτουργούν, όσο κι αν αδιαφορούν. Αυτό τελειώνει.
Σε κανένα ανταγωνιστικό σύστημα στον κόσμο δεν επιβραβεύεται η μετριότητα. Στον ιδιωτικό τομέα, η απόδοση είναι το εισιτήριο για επιβίωση. Στο Δημόσιο μέχρι σήμερα, η απόδοση δεν μετρά – η μονιμότητα σε προστατεύει.
Πόσοι ταλαντούχοι, νέοι δημόσιοι υπάλληλοι, έχουν απογοητευτεί βλέποντας την καριέρα τους να καθηλώνεται, γιατί «όλοι παίρνουν τα ίδια», ανεξαρτήτως κόπου ή αποτελεσματικότητας;
Με την κατάργηση της μονιμότητας και την καθιέρωση υποχρεωτικής αξιολόγησης, η εικόνα αυτή αλλάζει. Η εργατικότητα, η συνέπεια, η αριστεία επιβραβεύονται – όχι η απλή παρουσία.
Το κράτος δεν είναι εργοδότης με φιλανθρωπικό χαρακτήρα. Είναι θεσμικός μηχανισμός που υπηρετεί τον πολίτη. Κάθε φορά που ένας πολίτης περιμένει με τις ώρες σε ένα γκισέ, επειδή κάποιος υπάλληλος «λείπει για καφέ», αυτό είναι προσβολή της κοινωνικής δικαιοσύνης.
Ο Έλληνας πολίτης πληρώνει από το υστέρημά του για να λειτουργεί το Δημόσιο. Έχει κάθε δικαίωμα να απαιτεί αποδοτικότητα, επαγγελματισμό και αποτέλεσμα.
Δεν είναι όλοι ίδιοι. Το Δημόσιο είναι γεμάτο από άξιους υπαλλήλους που κρατούν όρθιες ολόκληρες υπηρεσίες. Είναι αυτοί που φεύγουν τελευταίοι, που στηρίζουν συναδέλφους, που σέβονται τον πολίτη. Αυτοί δεν έχουν τίποτα να φοβηθούν από την αξιολόγηση.
Αντιθέτως, είναι η πρώτη φορά που το κράτος τους λέει: «Ξεχωρίστε. Σας βλέπουμε. Σας επιβραβεύουμε.»
Η κουλτούρα της ισοπέδωσης, του «όλοι παίρνουμε το ίδιο, όλοι το ίδιο είμαστε», τελειώνει.
Η συνταγματική αναθεώρηση δεν είναι τιμωρία. Είναι δικαίωση του κοινού αισθήματος. Οι πολίτες, για πρώτη φορά, βλέπουν την πολιτεία να λέει ξεκάθαρα: Το κράτος δεν είναι ιδιοκτησία κανενός. Ανήκει σε όλους. Και πρέπει να αποδίδει.
Η κατάργηση της μονιμότητας είναι τομή που θα περάσει στην ιστορία ως η αρχή του τέλους για ένα Δημόσιο που συχνά υπήρξε βάρος αντί για στήριγμα.
Και ναι – είναι η πρώτη φορά που ακούγεται τόσο καθαρά: Δεν θα πληρώνουμε για την αδράνεια. Θα επενδύουμε στην αξία.
