Η Κατάρρευση του Μύθου της Κουρδίας και η Ευθύνη των Ψευδοπροφητειών

Η πρόσφατη ανακοίνωση του Εργατικού Κόμματος του Κουρδιστάν (PKK) για την αυτοδιάλυσή του και την οριστική εγκατάλειψη της ένοπλης δράσης δεν είναι απλώς μια πολιτική είδηση.

Είναι μια σκληρή, αποκαλυπτική στιγμή αλήθειας για όλους εκείνους που, επί δεκαετίες, τρέφονταν από τον μύθο των προφητειών περί «Κουρδίας», διάλυσης της Τουρκίας και απόδοσης ιστορικών και εδαφικών δικαίων μέσα από «θεϊκά σενάρια».

Οι εξελίξεις αποκαθηλώνουν, μια για πάντα, τις ψευδοπροφητείες που παρουσίαζαν την ίδρυση ανεξάρτητου Κουρδικού κράτους ως χρονικό ορόσημο για την αλλαγή του γεωπολιτικού χάρτη της περιοχής, για την επιστροφή των προσφύγων της Κύπρου χωρίς πόλεμο, ακόμα και για την «ανάκτηση» της Κωνσταντινούπολης. Μύθοι που ανακυκλώθηκαν σε εκκλησιαστικά έντυπα, ανώνυμα μπλογκ και πρόχειρες «μαρτυρίες» χωρίς καμία θεολογική ή νομική εγκυρότητα.

Όλα αυτά αποδείχθηκαν φρούδες ελπίδες.

Το PKK, η βασική δύναμη που για δεκαετίες έθετε στρατιωτικά και πολιτικά το κουρδικό ζήτημα στο προσκήνιο της Μέσης Ανατολής, δηλώνει πλέον πως η «ιστορική του αποστολή ολοκληρώθηκε». Δεν μιλά για ανεξαρτησία, δεν απειλεί την εδαφική ακεραιότητα της Τουρκίας, δεν κηρύσσει απόσχιση. Ζητά πολιτικό διάλογο, νομική κατοχύρωση και τη δυνατότητα άσκησης δημοκρατικής πολιτικής. Με άλλα λόγια: από ριζοσπαστικό κίνημα μετατρέπεται σε πολιτικό υποκείμενο εντός του υφιστάμενου τουρκικού πλαισίου.

Επομένως, η «Κουρδία» — εκείνη η φαντασιακή χώρα που κάποιοι έβλεπαν να ξεπροβάλλει σε βιβλία και βίντεο με «αποκαλύψεις», δεν ιδρύθηκε. Ούτε και θα ιδρυθεί στο ορατό μέλλον, αν κρίνουμε από τα σημερινά νομικά και γεωπολιτικά δεδομένα.

Το πιο ανησυχητικό, ωστόσο, δεν είναι η διαψευσθείσα προσδοκία. Είναι ο τρόπος που ορισμένοι άνθρωποι, ακόμη και σήμερα, εμμένουν να ερμηνεύουν την πραγματικότητα μέσα από πρίσματα αποκαλυπτικά, χωρίς καμία λογική βάση, χωρίς καμία νομική υπόσταση, χωρίς καμία επαφή με την ιστορική και πολιτική αλήθεια.

Οι προφητείες που διακινούνται χωρίς εκκλησιαστική εγκυρότητα, χωρίς πνευματική ευθύνη και χωρίς διασταύρωση, είναι επικίνδυνες. Διότι δεν παρηγορούν – εξαπατούν. Δεν ενισχύουν την πίστη – καλλιεργούν πλάνη. Δεν κινητοποιούν – υπνωτίζουν.

Σε μια περίοδο εθνικών προκλήσεων, αντί να εργαστούμε με σοβαρότητα, θεσμική προσήλωση και διπλωματική στρατηγική, καθησυχάζουμε τους εαυτούς μας με «λόγια γέροντα» που ποτέ δεν επιβεβαιώθηκαν.

Περιμένουμε «θαύματα» που ακυρώνουν τη λογική, την Ιστορία και το Διεθνές Δίκαιο. Και όταν η πραγματικότητα έρθει, όπως ήρθε τώρα με την αυτοδιάλυση του PKK, η απογοήτευση μετατρέπεται σε κυνισμό και οργή — όχι γιατί μας πρόδωσαν οι εξελίξεις, αλλά γιατί εξαπατηθήκαμε από μια ψεύτικη πίστη σε προφητείες που δεν είχαν τίποτα το θεϊκό.

Η πίστη είναι δύναμη όταν θεμελιώνεται στην αλήθεια. Όταν, όμως, μετατρέπεται σε εργαλείο πολιτικής φαντασίωσης και παραπλάνησης, τότε γίνεται εργαλείο παθητικότητας.

Η ευθύνη όσων διαδίδουν τέτοιες ψευδοπροφητείες είναι τεράστια: καλλιεργούν την ψευδαίσθηση της σωτηρίας χωρίς κόπο, της απελευθέρωσης χωρίς αγώνα, της δικαίωσης χωρίς πράξη.

Η ώρα της απομυθοποίησης έφτασε. Ο μύθος της «Κουρδίας» κατέρρευσε. Και μαζί του καταρρέει ολόκληρη η αφήγηση που ήθελε την Ιστορία να ξετυλίγεται με όρους αποκάλυψης και θεϊκής παρέμβασης, χωρίς την ανάγκη λογικής, στρατηγικής και ευθύνης.

Ήρθε η στιγμή να ξαναδούμε την πραγματικότητα στα μάτια.