Από την "Αντίσταση" στην Υποταγή – Πολιτικές Αντιφάσεις και το Αίνιγμα Δημήτρη Νατσιού

Σε μια περίοδο έντονης πολιτικής ρευστότητας, όπου η κοινωνία αναζητά σταθερές, πρόσωπα όπως ο Δημήτρης Νατσιός εμφανίζονται ως δήθεν φορείς αυθεντικής λαϊκής έκφρασης.

Ωστόσο, το πραγματικό περιεχόμενο των παρεμβάσεών του και των δημόσιων επιλογών του αποκαλύπτει μια διαφορετική πραγματικότητα – μια πολιτική που ακροβατεί ανάμεσα στον θεατρινισμό και στον τακτικισμό, με ελάχιστο σεβασμό στη θεσμική σοβαρότητα.

Κατά την πρόσφατη ομιλία του στα εγκαίνια των νέων γραφείων του κόμματος στη Σκύδρα, ο Δημήτρης Νατσιός προέβη σε μια δήλωση που εγείρει σοβαρούς προβληματισμούς. Στο 3:53 λεπτό του βίντεο που ειναι στο τέλος του αρθρου, αποκαλύπτει ότι είχε συνεννοηθεί με τον βουλευτή του κινήματος, Νίκο Παπαδόπουλο, μετά την πράξη του, να παρουσιαστεί η αποκαθήλωση "βλάσφημων" έργων ως αυτοβούλως πράξη του ίδιου του βουλευτή , ώστε να προστατευθεί το κόμμα από ενδεχόμενη νομική προσφυγή που θα μπορούσε να οδηγήσει ακόμη και στον αποκλεισμό του από τις εκλογές.

Το ερώτημα εδώ παραμένει θεμελιώδες: Αν μια πράξη αντίστασης — ακόμα κι όταν δεν αποτελεί επίσημη ενέργεια του κόμματος αλλά μεμονωμένη πρωτοβουλία βουλευτή του — αντιμετωπίζεται με τέτοιον φόβο νομικών συνεπειών, τότε πού βρίσκεται η γραμμή ανάμεσα στην υπευθυνότητα και στην πολιτική αυτολογοκρισία;

Και πιο κρίσιμα: ποιο είναι το πραγματικό περιεχόμενο ενός κόμματος που αυτοχαρακτηρίζεται ως "πατριωτικό", όταν αντί να σταθεί με σαφήνεια απέναντι σε μια πράξη που συνδέεται με τη ρητορική του, επιλέγει να την αποστασιοποιήσει και να τη διαχειριστεί με επικοινωνιακούς όρους;

Η παραδοχή αυτή από τον ίδιο τον επικεφαλής του κινήματος εκθέτει τη βαθιά αντίφαση ανάμεσα στο λόγο και την πράξη. Εάν η πολιτική ανυπακοή είναι απλώς ένα επικοινωνιακό παιχνίδι, προσαρμοσμένο στα όρια που επιτρέπει το νομικό και εκλογικό πλαίσιο, τότε μιλάμε για μια "αντίσταση" που λειτουργεί απολύτως εντός των πλαισίων που υποτίθεται πως καταγγέλλει.

Η πολιτική ακεραιότητα όμως κρίνεται από τη συνέπεια λόγων και έργων. Κι εδώ ακριβώς έρχεται να προστεθεί και το δεύτερο επεισόδιο της ομιλίας.

Στο 14:42 λεπτό, παρευρισκόμενοι ζητούν επίμονα από τον κ. Νατσιό να εκφράσει ξεκάθαρη άποψη για τα εμβόλια – θέμα με τεράστια πολιτική και κοινωνική βαρύτητα για ένα τμήμα της εκλογικής του βάσης. Εκείνος υπόσχεται δημόσια ότι θα τοποθετηθεί "σε λίγο". Ωστόσο, μέχρι το πέρας του βίντεο, δεν αφιερώνει ούτε μια φράση στο ζήτημα.

Η αποφυγή αυτή δεν είναι απλώς αβλεψία. Συνιστά πολιτική υπεκφυγή, αδυναμία να σταθεί απέναντι σε ένα ζήτημα που απαιτεί σαφήνεια και τόλμη. Όταν ένας πολιτικός ηγέτης επιλέγει να σιωπά σε ένα θέμα στο οποίο υποσχέθηκε τοποθέτηση, υπονομεύει την ίδια την αξιοπιστία του. Πολύ περισσότερο όταν το κάνει απέναντι σε ένα κοινό που του ζητά απαντήσεις.

Το τελικό ερώτημα είναι εύλογο και βαθιά θεσμικό: Χρειαζόμαστε κόμματα που υπάρχουν για να συντηρούν έναν ελεγχόμενο ρόλο αντιπολίτευσης, που λειτουργούν ως βαλβίδες εκτόνωσης χωρίς πραγματικό πολιτικό κόστος ή ρίσκο; Ή απαιτούμε πολιτικές δυνάμεις που εννοούν όσα λένε και στέκονται απέναντι στο σύστημα με εντιμότητα και συνέπεια;

Ο Δημήτρης Νατσιός, είτε από έλλειψη πολιτικής ετοιμότητας είτε από στρατηγική σκοπιμότητα, φαίνεται να επιλέγει την πρώτη διαδρομή. Κι αυτή η επιλογή είναι αποκαλυπτική – όχι μόνο για τον ίδιο, αλλά και για όσους επενδύουν τις ελπίδες τους σε πρόσωπα που αρνούνται να πληρώσουν το κόστος της αλήθειας που επικαλούνται.

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η καταληκτική παραίνεση του Δημήτρη Νατσιού, στο 23:40 του βίντεο, όπου καλεί το ακροατήριό του «να μην πιστεύει ανθρώπους που λένε παχιά λόγια αλλά οι πράξεις τους δεν συμβαδίζουν με αυτά». Η δήλωση αυτή, ειπωμένη ως γενική προτροπή, αποκτά ιδιαίτερη βαρύτητα όταν κρίνεται υπό το φως της δικής του στάσης.

Όταν λόγοι και έργα δεν συναντώνται –όπως στην περίπτωση της μη τοποθέτησής του για τα εμβόλια ή της διαχείρισης της υπόθεσης με τον βουλευτή Παπαδόπουλο – τότε ο ίδιος μας παρέχει, άθελά του, ένα σαφές πολιτικό κριτήριο: να αξιολογούμε όχι τις υποσχέσεις, αλλά τη συνέπεια. Με βάση τα δικά του λόγια, η αποδομητική ματιά προς το πρόσωπό του δεν είναι εχθρική, αλλά απολύτως εύλογη.