Όταν ο Λαός Γυρίζει την Πλάτη στην Πολιτική

Η βαθιά απογοήτευση του πατριωτικού χώρου και η σιωπηλή του αποχώρηση από τον δημόσιο βίο.

Στην Ελλάδα του 2025, μία από τις πιο ηχηρές δηλώσεις πολιτικής στάσης είναι… η σιωπή. Όχι από αδιαφορία, αλλά από απογοήτευση.

Ένας μεγάλος αριθμός πολιτών, και κυρίως εκείνοι που τοποθετούνται στον ευρύτερο εθνικό και πατριωτικό χώρο, βιώνουν μια βαθιά κρίση εμπιστοσύνης προς το πολιτικό σύστημα. Μια κρίση που δεν εκφράζεται με κραυγές, αλλά με σταθερή απομάκρυνση, με αποχή από τις εκλογές, με παθητική αντίσταση στην πολιτική καθημερινότητα.

Για δεκαετίες, οι πολίτες αυτοί στήριξαν σταθερά αξίες όπως η εθνική ανεξαρτησία, η ταυτότητα, η πίστη σε θεσμούς με ιστορικό και πολιτισμικό βάθος.

Όμως τα τελευταία χρόνια διαπιστώνουν, με αυξανόμενη απογοήτευση, ότι αυτές οι αξίες όχι μόνο δεν εκπροσωπούνται επαρκώς, αλλά συχνά περιθωριοποιούνται ή και λοιδορούνται στον δημόσιο διάλογο.

Το πολιτικό σύστημα, αντί να αφουγκραστεί αυτές τις ανησυχίες, επιλέγει να κινείται σε ρηχά επικοινωνιακά νερά, να αναπαράγει ατζέντες αποκομμένες από τον μέσο Έλληνα και να προσφέρει διαχειριστικές λύσεις σε προβλήματα που απαιτούν στρατηγική και όραμα. Οι υποσχέσεις περί «αλλαγής» ή «επανεκκίνησης» καταλήγουν σε ανακύκλωση προσώπων και πολιτικών πρακτικών που ο λαός έχει δοκιμάσει — και απορρίψει.

Απέναντι σε αυτή την εικόνα, ο πατριωτικός χώρος δεν απαντά πλέον με συλλαλητήρια ή οργανωμένες αντιδράσεις. Αντιθέτως, παρατηρείται ένα είδος εσωστρέφειας, ίσως και παραίτησης.

Το εκλογικό σώμα στέλνει μηνύματα με την αποχή του, με την απάθειά του, με την επιλογή της ιδιωτικής σφαίρας ως καταφυγίου απέναντι σε μια πολιτεία που δεν τον εκφράζει.

Το ερώτημα που τίθεται είναι κρίσιμο: μπορεί να υπάρξει επανεκκίνηση χωρίς ουσιαστική επανασύνδεση με τον πυρήνα των αξιών που κρατούν ζωντανή μια κοινωνία;

Μπορεί να υπάρξει αντιπροσώπευση, όταν ευρείες κοινωνικές ομάδες δεν βλέπουν κανέναν να τους κοιτά στα μάτια;

Αν το πολιτικό σύστημα επιθυμεί πραγματικά να αναγεννηθεί, οφείλει να στρέψει το βλέμμα του ξανά προς τα εκεί που κάποτε αντλούσε δύναμη: στην καρδιά της κοινωνίας, στον μέσο πατριώτη πολίτη που σιωπά, όχι επειδή δεν έχει τι να πει, αλλά επειδή κανείς δεν τον ακούει.