Απρόβλεπτη απήχηση μετά τη διαγραφή Ν.Παπαδόπουλου: Η πολιτική διαγραφή που μετατράπηκε σε λαϊκή υπεράσπιση

Στην ιστορία της Μεταπολίτευσης, είναι ελάχιστες οι περιπτώσεις που μια διαγραφή βουλευτή προκάλεσε τόσο έντονο κοινωνικό και ηθικό αντίκτυπο όσο αυτή του Νίκου Παπαδόπουλου.

Μία μόλις ημέρα μετά την επίσημη ανακοίνωση απομάκρυνσής του από την κοινοβουλευτική ομάδα του κόμματος με το οποίο εκλέχθηκε, παρατηρήθηκε ένα μαζικό κύμα αντίδρασης και στήριξης στο πρόσωπό του, εντός και εκτός ψηφοφόρων του κόμματος.

Αυτό που καταγράφηκε δεν ήταν απλώς κομματική δυσαρέσκεια ή ψηφοθηρική διαφωνία. Ήταν, σύμφωνα με πολλούς αναλυτές, μια πρωτοφανής ηθική κινητοποίηση πολιτών, η οποία ξεπέρασε τα συνήθη όρια κομματικής πειθαρχίας.

Από κάθε γωνιά της χώρας, χιλιάδες πολίτες, κυρίως άνθρωποι με έντονα θρησκευτικά βιώματα και κοινωνική συνείδηση, εξέφρασαν τη στήριξή τους, όχι γιατί προσδοκούν κάποια πολιτική ανταμοιβή, αλλά επειδή νιώθουν ότι εκπροσωπούνται πραγματικά από αξίες που σπάνια βρίσκουν θέση στον σημερινό πολιτικό λόγο.

Πολλοί έσπευσαν να μιλήσουν για ένα “σύστημα” που δεν περίμενε τέτοια απήχηση.

Για μια πολιτική ελίτ που αιφνιδιάστηκε από την αμεσότητα με την οποία ο λαός αντέδρασε. Είναι αλήθεια ότι η ευρεία στήριξη στο πρόσωπο του κ. Παπαδόπουλου, σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα, αναδεικνύει κάτι σημαντικό: όταν ένας πολιτικός διατηρεί την αξιοπρέπειά του και δεν μετατρέπει τις πεποιθήσεις του σε διαπραγματεύσιμο αγαθό, ο λαός το αναγνωρίζει.

Παρά τα σενάρια ή φήμες που διακινούνται στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και σε ορισμένα δημοσιεύματα, ο ίδιος δεν έχει εκφράσει πρόθεση να ιδρύσει νέο κόμμα, ούτε να μεταπηδήσει σε άλλη πολιτική δύναμη.

Οι τοποθετήσεις του μέχρι στιγμής δείχνουν μια ξεκάθαρη προσήλωση στην προσωπική του στάση αρχών — επιλογή που ίσως τον κατατάξει στην πολιτική ιστορία όχι ως ηγέτη κομματικού σχηματισμού, αλλά ως μιας μορφής “μοναχικού πολεμιστή”, πιστού σε όσα δημόσια διακήρυξε, με ή χωρίς θεσμική κάλυψη.

Δεν είναι λίγοι εκείνοι που εκτιμούν πως η έντονη αντίδραση απέναντι στον Νίκο Παπαδόπουλο δεν οφείλεται απλώς σε διαφωνίες επί της πολιτικής γραμμής, αλλά και στο προσωπικό του εκτόπισμα, που φαίνεται να ξεπερνά τα όρια μιας τυπικής κομματικής παρουσίας.

Η καθαρότητα του λόγου του, η σύνδεσή του με τις ορθόδοξες ρίζες της κοινωνίας και η ειλικρινής αποδοχή που λαμβάνει από τον κόσμο ενόχλησαν κύκλους που θα προτιμούσαν πολιτικά πρόσωπα εύκολα ελεγχόμενα ή “στρογγυλεμένα”. Ίσως τελικά δεν χωρούσε όχι γιατί δεν ταίριαζε, αλλά γιατί ξεχώριζε — και αυτό, ορισμένοι δεν το αντέχουν.

Η ιστορική μνήμη δεν διαμορφώνεται πάντα από τον αριθμό των νόμων που ψηφίζει ένας πολιτικός.

Συχνά, αυτό που αποτυπώνεται στον συλλογικό νου είναι το αν αντιστάθηκε σε πιέσεις, αν υπηρέτησε αξίες και αν διατηρήθηκε αμετακίνητος απέναντι σε καταιγιστικές πολιτικές εξελίξεις.

Σε αυτή τη συγκυρία, ο Νίκος Παπαδόπουλος φαίνεται ότι εκπροσωπεί κάτι περισσότερο από την τυπική βουλευτική του ιδιότητα.

Εκπροσωπεί, για αρκετούς πολίτες, το σύμβολο ενός πολιτικού που δεν υποτάχθηκε στη ρητορική της προσαρμογής.

Και ακριβώς για αυτό, η στήριξη προς το πρόσωπό του δεν μειώνεται από πιέσεις ή στοχευμένες επιθέσεις· αντιθέτως, ενισχύεται.

Αν κάτι προκύπτει από αυτή την ιστορία, είναι ότι ο κόσμος σήμερα, ίσως περισσότερο από ποτέ, αναζητά γνησιότητα και όχι συμμόρφωση. Και όποιος βιάστηκε να "τελειώσει" έναν πολιτικό με διαγραφή, ίσως τελικά του άνοιξε έναν διαφορετικό δρόμο — όχι κομματικό, αλλά ιστορικό.

Ίσως τελικά, σε μια εποχή που η πολιτική έχει γίνει υπόθεση επικοινωνιακής στρατηγικής και αριθμών, εκείνοι που μένουν πιστοί σε αξίες —ακόμα και χωρίς κομματικό "μανδύα"— να είναι αυτοί που κερδίζουν τον βαθύτερο σεβασμό της κοινωνίας.Γιατί δεν είναι η εξουσία που χτίζει ιστορία, αλλά η συνέπεια. Και όσο η συνείδηση του λαού παραμένει ζωντανή, οι αληθινά όρθιοι δεν χάνονται — ακόμα κι όταν τους “διαγράφουν”.