05.05.2025
Μια βαθιά κρίση εμπιστοσύνης φαίνεται πως διαπερνά πλέον το κόμμα ΝΙΚΗ, μετά την αιφνιδιαστική διαγραφή του βουλευτή Νίκου Παπαδόπουλου, ενός προσώπου που χαίρει εκτίμησης τόσο στον θρησκευτικό όσο και στον ευρύτερο κοινωνικό χώρο.
Η απόφαση αυτή, που ελήφθη χωρίς διαφανή αιτιολόγηση, έχει προκαλέσει ισχυρές αντιδράσεις, κυρίως από εκείνους που είχαν στηρίξει το κίνημα με ελπίδα και εμπιστοσύνη.
Το Άγιο Όρος, από το οποίο το κόμμα αντλούσε μεγάλο μέρος του ηθικού του κύρους, φέρεται να βρίσκεται σε κατάσταση έντονης αναστάτωσης.
Σύμφωνα με καλά διασταυρωμένες πηγές, πολλοί μοναχοί εκφράζουν πλέον ανοιχτά την απογοήτευσή τους, θεωρώντας τη διαγραφή του Παπαδόπουλου αδικαιολόγητη και αντίθετη προς τις αρχές που το ίδιο το κίνημα επικαλούνταν.
Σε πολλές περιπτώσεις, έχουν απευθύνει προτροπές προς πιστούς και υποστηρικτές να αποστασιοποιηθούν, καθώς δεν αναγνωρίζουν πλέον στον πολιτικό φορέα το πνευματικό ήθος που αρχικά τους συγκίνησε.
Την ίδια στιγμή, οργανωμένοι θρησκευτικοί και λαϊκοί κύκλοι καλούν τον Νίκο Παπαδόπουλο να μην παραδώσει την έδρα του, τονίζοντας πως αυτή δεν ανήκει στο κόμμα αλλά στον λαό που τον εξέλεξε.
Στον απόηχο της κρίσης, κοινωνικές και θρησκευτικές δυνάμεις – συμπεριλαμβανομένων πνευματικών ηγετών, καθηγητών θεολογίας και απλών πιστών – απευθύνουν κάλεσμα στον Παπαδόπουλο να διατηρήσει την κοινοβουλευτική του ιδιότητα ανεξάρτητα από την κομματική του στέγη.
Όπως τονίζουν, δεν εξελέγη από κάποια λίστα αλλά με σταυρό προτίμησης, και αυτό του δίνει σαφές λαϊκό έρεισμα.
Δεν πρόκειται, όπως φαίνεται, για μία προσωπική υπόθεση, αλλά για ένα πολιτικό και αξιακό ορόσημο.
Η περίπτωση Παπαδόπουλου έγινε αφορμή να ανοίξει μια ευρύτερη συζήτηση για το κατά πόσον τα λεγόμενα «αντισυστημικά» κόμματα είναι πράγματι δημοκρατικά ή αν απλώς υιοθετούν διαφορετική ρητορική για να καλύψουν παλαιάς κοπής συγκεντρωτισμούς.
Η υποστήριξη προς το πρόσωπό του αποκτά χαρακτήρα ευρύτερης ηθικής αποκατάστασης, καθώς παρουσιάζεται πλέον ως σύμβολο εντιμότητας απέναντι σε μια εσωτερική λειτουργία του κόμματος που γεννά ερωτήματα.
Δεν είναι λίγοι εκείνοι που σήμερα δηλώνουν δικαιωμένοι. Από την αρχή της εμφάνισης του κόμματος μόλις δύο εβδομάδες πριν τις εκλογές, υπήρχαν φωνές που προειδοποιούσαν για αδιαφάνεια, πολιτικό καιροσκοπισμό και απουσία εσωτερικής δημοκρατίας.
Τότε, οι επικρίσεις απορρίπτονταν από την ηγεσία της ΝΙΚΗΣ ως "λάσπη", ενώ δημοσιεύματα που παρουσίαζαν προβληματισμούς για τη φυσιογνωμία και τις μεθόδους του κινήματος χαρακτηρίζονταν "επιθέσεις". Σήμερα, πολλά από εκείνα που καταγγέλλονταν, φαίνεται να επιβεβαιώνονται με τον πιο ηχηρό τρόπο.
Η αποστασιοποίηση πλέον δεν είναι μεμονωμένη. Από πνευματικούς καθοδηγητές έως απλούς ψηφοφόρους, η εμπιστοσύνη προς το κόμμα ΝΙΚΗ μοιάζει να έχει κλονιστεί ανεπανόρθωτα.
Η εικόνα ενός κινήματος που εμφανίστηκε με ηθικά εφόδια, αλλά καταφεύγει σε εσωκομματικές εκκαθαρίσεις χωρίς θεσμική διαφάνεια, δημιουργεί πλέον ένα ευρύτερο ρήγμα.
Σε αυτό το κλίμα, ο Νίκος Παπαδόπουλος παραμένει βουλευτής, αλλά κυρίως παραμένει στα μάτια πολλών συνείδηση καθαρή μέσα σε έναν χώρο που φαίνεται να απομακρύνεται από όσα υποσχέθηκε.
Και αυτό ίσως εξηγεί γιατί τόσοι ζητούν σήμερα από τον ίδιο να μείνει στη θέση του – όχι για να τους εκπροσωπεί ένα κόμμα, αλλά για να συνεχίσει να εκπροσωπεί τις αξίες που εκείνοι πίστεψαν.
ΥΓ: Ο Νίκος Παπαδόπουλος δεν έχει κανένα λόγο να παραδώσει την έδρα του – όχι μόνο γιατί εκλέχθηκε απευθείας από τον λαό με σταυρό και όχι από κομματικό μηχανισμό, αλλά γιατί σήμερα, περισσότερο από ποτέ, φαίνεται πως ο ίδιος εκπροσωπεί τις αξίες που το κόμμα εγκατέλειψε. Αν παρέδιδε την έδρα, ουσιαστικά θα παρέδιδε τη φωνή χιλιάδων πολιτών που τον εμπιστεύτηκαν για το ήθος και τη σταθερότητά του – και όχι για να εξυπηρετεί εσωκομματικά παιχνίδια και «εξαγνισμούς» χωρίς εξηγήσεις. Η επιμονή της ΝΙΚΗΣ να διεκδικεί την έδρα δείχνει έναν αυξανόμενο απολυταρχισμό που δεν ανέχεται ούτε τη διαφοροποίηση ούτε την ανεξαρτησία συνείδησης. Ο Παπαδόπουλος δεν χρωστά τίποτα στο κόμμα – αντιθέτως, το κόμμα δείχνει να χρωστά εξηγήσεις σε όσους το πίστεψαν.
