Σφίγγει ο Κλοιός: Πώς η Κυβέρνηση Σπρώχνει τους Πολίτες στην Ψηφιακή Υποταγή

1. Η επίθεση στην ακίνητη περιουσία μέσω των 2 στρεμμάτων

Με το Προεδρικό Διάταγμα που αφορά τη δυνατότητα δόμησης σε εκτός σχεδίου οικόπεδα κάτω των 4 στρεμμάτων, εισάγεται ουσιαστικά απαγόρευση οικοδόμησης σε ιδιοκτησίες που για δεκαετίες θεωρούνταν αξιοποιήσιμες. Το αποτέλεσμα είναι η υποβάθμιση της ακίνητης περιουσίας εκατοντάδων χιλιάδων πολιτών σε περίπου 10.000 οικισμούς.

Αυτό δεν αποτελεί απλώς χωροταξική μεταρρύθμιση, αλλά έχει σημαντικές νομικές και κοινωνικές προεκτάσεις, διότι:

• Περιορίζεται το δικαίωμα ιδιοκτησίας που προστατεύεται από το Άρθρο 17 του Συντάγματος.

• Προκαλεί ασφυξία σε χιλιάδες μικροϊδιοκτήτες, οδηγώντας τους σε υποχρεωτική πώληση ή εγκατάλειψη των οικοπέδων.

• Ενισχύεται η συγκέντρωση γης σε μεγάλα επενδυτικά σχήματα – συχνά πλήρως διασυνδεδεμένα με ψηφιακές πλατφόρμες διαχείρισης.

2. Ποινικοποίηση της διαβίωσης με τροχόσπιτα – Χτύπημα στην αυτονομία και την ελευθερία μετακίνησης

Η νέα νομοθεσία για τα τροχόσπιτα, και ειδικά το Άρθρο 27, επιβάλλει δρακόντειους περιορισμούς:

• Απαγόρευση φιλοξενίας περισσότερων από ενός τροχόσπιτου ακόμη και σε ιδιωτική ιδιοκτησία.

• Πλήρης απαγόρευση εγκατάστασης σε κοινόχρηστους χώρους χωρίς εξαίρεση.

• Ποινή φυλάκισης έως τρεις μήνες ή πρόστιμο 300€ ανά άτομο ή όχημα, με άμεση επιβολή από αρχές.

Αυτό το μέτρο, που πλήττει τον εναλλακτικό τουρισμό και κυρίως την ελεύθερη διαβίωση, μπορεί να ιδωθεί και ως στρατηγική πίεσης σε ομάδες πολιτών που επιλέγουν τρόπους ζωής εκτός ψηφιακών πλαισίων: άτομα που αποφεύγουν την ψηφιακή ταυτότητα, την ψηφιακή καταγραφή, και γενικά την τεχνοκρατική επιτήρηση.

3. Η Σιωπή της Αντιπολίτευσης: Συνένοχη ή Ανίκανη;

Εν μέσω αυτών των εξελίξεων, η πολιτική αντιπολίτευση στέκεται είτε σιωπηλή είτε παθητικά αποδεκτική. Κανένα από τα παραπάνω μέτρα:

• Δεν έχει τύχει ουσιαστικής κοινοβουλευτικής αντίδρασης.

• Δεν έχουν κατατεθεί προτάσεις αναστολής ή προσφυγές σε διοικητικά ή ανώτατα δικαστήρια.

• Δεν υπάρχει κοινωνική κινητοποίηση, γεγονός που υποδηλώνει ή ιδεολογική ταύτιση ή φόβο του πολιτικού κόστους.

 Έμμεση Υποχρεωτικότητα, Πλήρης Έλεγχος

Τα μέτρα αυτά, ενώ παρουσιάζονται ως μεμονωμένες ρυθμίσεις χωροταξικής ή τουριστικής πολιτικής, συγκλίνουν σε έναν κοινό στόχο: την αδρανοποίηση όσων επιθυμούν να ζουν με σχετική αυτονομία από το κρατικό-ψηφιακό σύστημα ελέγχου. Η ψηφιακή ταυτότητα, η οποία διαφημίζεται ως «εξυπηρέτηση», καθίσταται de facto υποχρεωτική μέσω αποκλεισμών, απαγορεύσεων και ποινών.

Σε μια συντεταγμένη δημοκρατία, τέτοιες πρακτικές θα είχαν ήδη ξεσηκώσει θύελλα πολιτικών και νομικών αντιδράσεων. Στη σημερινή Ελλάδα, όμως, όλα προχωρούν απρόσκοπτα, με την ανοχή - αν όχι τη συνενοχή - του συνόλου του πολιτικού φάσματος.