Στην Ελλάδα, η αντιπολίτευση συχνά παρουσιάζεται ως η φωνή της κριτικής και του ελέγχου απέναντι στις κυβερνητικές πολιτικές.
Αυτός είναι, άλλωστε, ένας από τους κύριους ρόλους της σε μια δημοκρατία. Υπάρχει μια διαρκής αίσθηση ότι τα κόμματα της αντιπολίτευσης λειτουργούν κυρίως μέσα από τη στρατηγική της καταγγελίας, χωρίς να προσφέρουν ουσιαστικές εναλλακτικές προτάσεις για αλλαγή.
Η πρακτική της συνεχούς καταγγελίας είναι συχνά η εύκολη επιλογή. Με το να εστιάζουν αποκλειστικά στα λάθη της κυβέρνησης, τα κόμματα της αντιπολίτευσης μπορούν να προσελκύσουν την προσοχή των πολιτών χωρίς να αναλαμβάνουν την ευθύνη για συγκεκριμένες θέσεις ή λύσεις.
Η καταγγελία των κυβερνητικών πολιτικών είναι ο εύκολος δρόμος, καθώς δεν απαιτεί τεκμηρίωση ή συγκεκριμένες προτάσεις για την αντιμετώπιση των προβλημάτων.
Ωστόσο, η συνεχής εστίαση στα λάθη της κυβέρνησης, χωρίς εναλλακτικά σχέδια, ενισχύει την αίσθηση πολιτικής ανευθυνότητας και αποξένωσης των πολιτών από την πολιτική διαδικασία.
Ο απλός κόσμος δυσκολεύεται να κατανοήσει πώς μπορεί να αλλάξει η κατάσταση όταν η αντιπολίτευση δεν παρουσιάζει ουσιαστικές και ρεαλιστικές λύσεις.
Αντί να περιορίζεται σε συνθήματα και γενικότητες, οφείλει να αναλάβει τον ρόλο της με υπευθυνότητα, προσφέροντας συγκεκριμένα σχέδια που απαντούν στις ανάγκες της κοινωνίας.
Μόνο τότε μπορεί να ανακτήσει την εμπιστοσύνη των πολιτών και να διαδραματίσει ουσιαστικό ρόλο στην προώθηση αλλαγών.
Η καταγγελία αποτελεί συχνά την επικοινωνιακά πιο εύκολη τακτική για τα κόμματα της αντιπολίτευσης. Η κριτική προς την κυβέρνηση προσφέρει άμεση προβολή και εντυπωσιάζει το κοινό, χωρίς να απαιτεί τον κόπο και τη στρατηγική που χρειάζεται η διαμόρφωση ρεαλιστικών προτάσεων.
Το «όχι» γίνεται γρήγορα το κύριο εργαλείο τους, καθώς είναι πιο εύκολο να αναδεικνύεις προβλήματα παρά να προτείνεις λύσεις.
Ένας βασικός λόγος που αυτή η τακτική ευδοκιμεί είναι ότι το κοινό συχνά δεν απαιτεί τεκμηρίωση. Οι πολίτες, απογοητευμένοι από τη γενικότερη πολιτική κατάσταση, αρκούνται στην καταδίκη της κυβέρνησης, χωρίς να εστιάζουν στην απουσία συγκεκριμένων προτάσεων από την αντιπολίτευση.
Η αρνητική ρητορική, αν και επιφανειακά αποτελεσματική, τελικά ενισχύει τη δυσπιστία απέναντι στο πολιτικό σύστημα συνολικά.
Αυτή η προσέγγιση έχει σημαντικό κόστος. Η έλλειψη τεκμηριωμένων θέσεων υπονομεύει την αξιοπιστία της αντιπολίτευσης και στερεί από τη χώρα την ευκαιρία για έναν ουσιαστικό πολιτικό διάλογο.
Αντί για συνθήματα, χρειάζονται ολοκληρωμένες λύσεις που να απαντούν στις ανάγκες της κοινωνίας, ώστε να διαμορφωθεί ένα κλίμα εμπιστοσύνης και να δοθεί πραγματική ώθηση στις αλλαγές που χρειάζεται η χώρα.
