Το κρυφό παιχνίδι στη Συρία: Πώς οι μεγάλες δυνάμεις παρέδωσαν τη χώρα για να αλλάξουν τη Μέση Ανατολή

Γράφει: Ερευνητής - Αμυντικός Αναλυτής: Γιώργος Ηλιάδης

Παρακάτω θα κάνουμε μια ανάλυση εν συντομία ώστε ο αναγνώστης να κατανοήσει πραγματικά τι συμβαίνει στην Συρία

Η συριακή κρίση αποτελεί μία από τις πιο πολυσύνθετες γεωπολιτικές συγκρούσεις του 21ου αιώνα, διαμορφώνοντας νέες ισορροπίες και στρατηγικές στη Μέση Ανατολή. Πολλοί θεωρούν ότι η επικράτηση ισλαμιστικών ομάδων στη Συρία ήταν αποτέλεσμα στρατιωτικής σύγκρουσης, με την Τουρκία να παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο ως υποστηρικτής αυτών των δυνάμεων.

Ωστόσο, μια πιο προσεκτική ματιά στα γεγονότα αποκαλύπτει μια πολύπλοκη διαδικασία στην οποία οι μεγάλες δυνάμεις, ιδιαίτερα η Ρωσία και το καθεστώς Άσαντ, έπαιξαν καθοριστικό ρόλο, όχι μέσω αντίστασης, αλλά μέσω παράδοσης της Συρίας.

Η παράδοση αυτή δεν ήταν τυχαία. Ήταν αποτέλεσμα στρατηγικών επιλογών που εξυπηρετούν δύο βασικούς στόχους: πρώτον, την επέμβαση του Ισραήλ για την πραγματοποίηση του σχεδίου του "Μεγάλου Ισραήλ" και δεύτερον, τη χειραγώγηση της Τουρκίας ώστε να εμπλακεί σε μια περιπέτεια που θα οδηγήσει στη διάλυσή της.

Οι επιπτώσεις αυτών των στρατηγικών επιλογών είναι βαθύτατες και το αποτέλεσμά τους διαμορφώνει έναν νέο χάρτη στη Μέση Ανατολή.

Από την αρχή της σύγκρουσης η Ρωσία εμφανίστηκε ως βασικός υποστηρικτής του καθεστώτος Άσαντ παρέχοντας στρατιωτική και διπλωματική στήριξη. Ωστόσο, η φαινομενική αυτή υποστήριξη συνοδεύτηκε από μια σειρά ενεργειών που δείχνουν ότι η Ρωσία, αντί να ενισχύσει το συριακό καθεστώς, το εξασθένισε στρατηγικά παραδίδοντας περιοχές και διευκολύνοντας την είσοδο ισλαμιστικών ομάδων.

Αυτή η παράδοση δεν μπορεί να εξηγηθεί μόνο ως αποτέλεσμα αδυναμίας ή τακτικής υποχώρησης. Αντιθέτως, φαίνεται να αποτελεί μέρος ενός μεγαλύτερου σχεδίου που εξυπηρετεί τα γεωπολιτικά συμφέροντα της Μόσχας και του Ισραήλ.

Ενώ ο Άσαντ παραμένει στην εξουσία, η Συρία ως κρατική οντότητα έχει κατακερματιστεί, ανοίγοντας τον δρόμο για την εμπλοκή άλλων δυνάμεων.

Η γεωπολιτική θέση της Συρίας την καθιστά κρίσιμο κομμάτι για την υλοποίηση του σχεδίου του "Μεγάλου Ισραήλ", ενός σχεδίου που στοχεύει στη δημιουργία μιας κυριαρχικής ισραηλινής παρουσίας από τον Νείλο μέχρι τον Ευφράτη.

Η αποσταθεροποίηση της Συρίας και η διάσπασή της σε μικρά κρατίδια είναι βασικό βήμα για την επίτευξη αυτού του στόχου.

Η παρουσία ισλαμιστικών ομάδων στη Συρία χρησίμευσε ως πρόφαση για την παρέμβαση του Ισραήλ, το οποίο επανειλημμένα έχει πλήξει στρατηγικούς στόχους στη χώρα, δικαιολογώντας τις ενέργειές του ως αναγκαία απάντηση στην "τρομοκρατική απειλή".

Ωστόσο, η πραγματική στρατηγική πίσω από αυτές τις ενέργειες είναι η αποδυνάμωση οποιασδήποτε δύναμης στη Μέση Ανατολή που θα μπορούσε να αντισταθεί στα ισραηλινά συμφέροντα.

Η Τουρκία, υπό την ηγεσία του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, προώθησε την ιδέα της αναβίωσης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, βλέποντας την αποσταθεροποίηση της Συρίας ως ευκαιρία για την επέκταση της επιρροής της. Όμως, αυτή η στρατηγική την οδήγησε σε μια παγίδα.

Η ενεργή εμπλοκή της Τουρκίας στη Συρία και οι επεκτατικές της φιλοδοξίες την έχουν απομονώσει διεθνώς και έχουν φέρει στο προσκήνιο εσωτερικές αδυναμίες.

Η αποδυνάμωσή της δεν είναι τυχαία αλλά μέρος ενός σχεδίου που αποσκοπεί στη διάλυσή της, δημιουργώντας χώρο για τη δημιουργία ενός ανεξάρτητου κουρδικού κράτους και την αναδιάταξη της Μέσης Ανατολής.

Η διάσπαση των ισλαμικών χωρών σε μικρά κρατίδια αποτελεί κεντρικό στόχο της στρατηγικής που εφαρμόζεται στη Μέση Ανατολή.

Ένα κατακερματισμένο γεωπολιτικό τοπίο διευκολύνει την κυριαρχία του Ισραήλ, το οποίο μπορεί να διαδραματίσει ηγετικό ρόλο στην περιοχή χωρίς να αντιμετωπίζει σοβαρές προκλήσεις.

Η Συρία, ως παράδειγμα αυτού του κατακερματισμού, είναι η αρχή μιας διαδικασίας που αποσκοπεί στη σταδιακή αποδυνάμωση όλων των κρατών που θα μπορούσαν να αμφισβητήσουν την ισραηλινή κυριαρχία.

Η κρίση στη Συρία δεν είναι απλώς αποτέλεσμα μιας σύγκρουσης ισλαμιστών και του καθεστώτος Άσαντ, ούτε μπορεί να αποδοθεί αποκλειστικά στη δράση της Τουρκίας.

Αντιθέτως, αποτελεί μέρος μιας ευρύτερης γεωπολιτικής στρατηγικής, στην οποία όλες οι μεγάλες δυνάμεις έχουν συμμετάσχει με σκοπό την αναδιάταξη της Μέσης Ανατολής.

Η Ρωσία, το Ισραήλ και η Τουρκία έχουν παίξει ρόλους σε αυτό το σενάριο, είτε με την παράδοση της Συρίας είτε με τη χειραγώγηση των περιφερειακών παικτών.

Το αποτέλεσμα είναι η αποδυνάμωση των ισλαμικών χωρών, η διάνοιξη του δρόμου για το κουρδικό κράτος και η ενίσχυση του Ισραήλ ως κεντρικού παίκτη στη Μέση Ανατολή.