Συνέντευξη καναδού ελεύθερου σκοπευτή: Ο πόλεμος στην Ουκρανία ήταν σκέτη απογοήτευση. Είμαι τυχερός που είμαι ακόμα ζωντανός

Είμαι τυχερός που είμαι ακόμα ζωντανός, έφτασε πολύ κοντά», είπε ο πρώην στρατιώτης του Royal 22 ^e  Regiment, σε συνέντευξή του στο La Presse στο σπίτι του στην ευρύτερη περιοχή του Μόντρεαλ.

Η τελευταία του αποστολή στην περιοχή του Ντονμπάς, σε μια ουκρανική μονάδα που υποστήριξε στρατευμένους στρατιώτες, επιτάχυνε κάπως την επιστροφή του. Τα ξημερώματα, όταν μόλις είχε πάρει θέση κοντά σε μια τάφρο εκτεθειμένη σε πυρά από ρωσικά τανκς, δύο από τους στρατεύσιμους βγήκαν από τις κουβέρτες τους για να καπνίσουν ένα τσιγάρο. «Τους είπα να μην εκτίθενται έτσι, αλλά δεν με άκουγαν», λέει ο Wali. Στη συνέχεια, δίπλα τους ξέσπασε μια «πολύ ακριβής» οβίδα από ρωσικό τανκ. Η σκηνή που περιέγραψε ο ταραχοποιός πήζει το αίμα. «Έσκασε σταθερά. Είδα τα σκάγια να περνούν σαν λέιζερ. Το σώμα μου τεντώθηκε. Δεν άκουγα τίποτα, αμέσως με έπιασε πονοκέφαλος. Ήταν πραγματικά βίαιο. »

Κατάλαβε αμέσως ότι δεν υπήρχε τίποτα να κάνει για τους δύο Ουκρανούς αδερφούς του που είχαν χτυπηθεί δυνατά. «Μύριζε θάνατο, είναι δύσκολο να το περιγράψω. είναι μια μακάβρια μυρωδιά απανθρακωμένης σάρκας, θείου και χημικών. Είναι τόσο απάνθρωπο, αυτή η μυρωδιά. »

Ο σύντροφός του, που θέλει να διατηρήσει την ανωνυμία του, λέει ότι της τηλεφώνησε στη μέση της νύχτας περίπου μία ώρα αργότερα. «Προσπαθούσε να μου εξηγήσει ότι υπήρξαν δύο θάνατοι. Ήταν σαν, «Νομίζω ότι έχω κάνει αρκετά, ε; Έχω κάνει αρκετά;» Φαίνεται ότι ήθελε να του πω να επιστρέψει, λέει. Ήταν απαίσια ήρεμος. »

Στο τέλος, ήταν η οικογενειακή του ζωή που κέρδισε την επιθυμία του να βοηθήσει τους Ουκρανούς, λέει ο Wali. «Η καρδιά μου είναι σαν να επιστρέφω μπροστά. Έχω ακόμα τη φλόγα. Μου αρέσει το θέατρο των επιχειρήσεων. Αλλά πίεσα την τύχη μου. Δεν έχω τραυματισμούς. Σκέφτομαι από μέσα μου: πόσο μακριά μπορώ να ρίξω τα ζάρια; Δεν θέλω να χάσω ό,τι έχω εδώ», λέει ο νεαρός πατέρας, ο οποίος έχασε τα πρώτα γενέθλια του γιου του ενώ ήταν στο μέτωπο.

Αφού πέρασε δύο μήνες στην Ουκρανία, ο Wali κάνει μια «μάλλον απογοητευτική» αξιολόγηση για την ανάπτυξη δυτικών εθελοντών μαχητών, η οποία ξεκίνησε στις αρχές Μαρτίου, μετά από κλήση του προέδρου Volodymyr Zelensky. Ο αριθμός των εθελοντών που εμφανίστηκαν ? περισσότεροι από 20.000, σύμφωνα με διαφορετικές εκτιμήσεις ? ήταν τόσο μεγάλος που η ουκρανική κυβέρνηση χρειάστηκε να ιδρύσει επειγόντως τη Διεθνή Λεγεώνα για την Εδαφική Άμυνα της Ουκρανίας στις 6 Μαρτίου.

Αλλά για τους περισσότερους από τους εθελοντές που εμφανίστηκαν στα σύνορα, η ένταξη σε μια στρατιωτική μονάδα ήταν μια ταλαιπωρία.

Αυτός και αρκετοί άλλοι πρώην Καναδοί στρατιώτες προτίμησαν αρχικά να ενταχθούν στην Ταξιαρχία Νόρμαν, μια ιδιωτική εθελοντική μονάδα που εδρεύει για αρκετούς μήνες στην Ουκρανία, με επικεφαλής έναν πρώην στρατιώτη του Κεμπέκ, του οποίου το όνομα του στρατιώτη είναι Hrulf.

Γρήγορα ξέσπασε διχόνοια μεταξύ των στρατευμάτων και μεγάλος αριθμός μαχητών εγκατέλειψε την Ταξιαρχία του Νορμανδού.

Τρία άτομα που ζήτησαν ανωνυμία περιέγραψαν στη La Presse υποσχέσεις για όπλα και προστατευτικό εξοπλισμό που δόθηκαν από τον αρχηγό της Ταξιαρχίας Norman, οι οποίες δεν υλοποιήθηκαν ποτέ. Μερικοί από τους εθελοντές βρέθηκαν περίπου 40 χιλιόμετρα από το ρωσικό μέτωπο χωρίς κανένα προστατευτικό εξοπλισμό. «Αν υπήρχε μια ρωσική ανακάλυψη, όλοι θα ήταν σε κίνδυνο. Ήταν μια ανεύθυνη στάση από την πλευρά της Ταξιαρχίας», λέει ένας από τους πρώην στρατιώτες της, ο οποίος ζήτησε να αποκαλυφθεί το όνομά του για λόγους ασφαλείας.

Απάτη και ανυπομονησία

Ο διοικητής της Ταξιαρχίας Norman, ο οποίος μας ζήτησε επίσης να αποκρύψουμε το πραγματικό του όνομα για λόγους ασφαλείας, επιβεβαιώνει ότι έχει εγκαταλειφθεί από περίπου εξήντα μαχητές από την έναρξη της σύγκρουσης. Αρκετοί από αυτούς ήθελαν να υπογράψουν ένα συμβόλαιο που θα τους έδινε καθεστώς σύμφωνα με τις Συμβάσεις της Γενεύης, καθώς και εγγυήσεις ότι θα τους περιθάλψει το ουκρανικό κράτος σε περίπτωση τραυματισμού. Ο Hrulf ισχυρίζεται ότι ορισμένοι «σκόπησαν» ακόμη και να του αφαιρέσουν ένα φορτίο όπλων 500.000 δολαρίων που προμήθευαν Αμερικανοί, προκειμένου να δημιουργήσουν τη δική τους μονάδα μάχης.

«Υπάρχουν τύποι που βιάζονταν να πάνε στο μέτωπο χωρίς καν να έχουν κάνει τον παραμικρό έλεγχο ασφαλείας. Οι Ουκρανοί μας δοκίμασαν και μόλις τώρα αρχίζουμε να παίρνουμε περισσότερες αποστολές. Υπάρχει ένα στοιχείο εμπιστοσύνης που πρέπει να οικοδομηθεί, και αυτό είναι απολύτως φυσιολογικό», λέει ο Hrulf.

Μια "τρομερή απογοήτευση"

«Πολλοί εθελοντές μαχητές περιμένουν ότι θα είναι το κλειδί στο χέρι, αλλά ο πόλεμος είναι το αντίθετο, είναι μια τρομερή απογοήτευση», συνοψίζει ο Wali από την πλευρά του.

Με έναν άλλο πεζικό του Κεμπέκ με το παρατσούκλι Shadow, ο ελεύθερος σκοπευτής του Κεμπέκ εντάχθηκε τελικά σε μια ουκρανική μονάδα που πολεμούσε στην περιοχή του Κιέβου.

Αλλά και πάλι, το να βρεις ένα όπλο για να πολεμήσεις ήταν μια καφκική άσκηση. «Έπρεπε να γνωρίζεις κάποιον που ήξερε κάποιον που σου είπε ότι σε κάποιο παλιό κουρείο θα σου έδιναν ένα AK-47. Έπρεπε να ασχοληθείς με ένα κιτ στρατιώτη όπως αυτό μαζεύοντας κομμάτια και πυρομαχικά δεξιά και αριστερά, σε πολλές περιπτώσεις με όπλα σε λίγο πολύ καλή κατάσταση», λέει.

Μετά από μερικές εβδομάδες στο ουκρανικό έδαφος, μερικοί από τους πιο έμπειρους δυτικούς στρατιώτες κατέληξαν να στρατολογούνται από τη Διεύθυνση Στρατιωτικών Πληροφοριών της Ουκρανίας και θα συμμετείχαν τώρα σε ειδικές επιχειρήσεις πίσω από τις εχθρικές γραμμές, σύμφωνα με έναν από αυτούς.

Άλλοι, λιγότερο έμπειροι, «πηδούν από το ένα Airbnb στο άλλο» ενώ περιμένουν να στρατολογηθούν από μια μονάδα που θα τους οδηγήσει στο μέτωπο, λέει ο Wali.

Η πλειοψηφία, ωστόσο, έχει αποφασίσει να πάει σπίτι, λένε αρκετοί άνθρωποι που πήραν συνέντευξη για αυτό το άρθρο. «Πολλοί φτάνουν στην Ουκρανία με το στήθος τους φουσκωμένο, αλλά φεύγουν με την ουρά ανάμεσα στα πόδια τους», λέει ο Wali.

Στο τέλος, ο ίδιος είπε ότι έριξε μόνο δύο σφαίρες στα παράθυρα «για να τρομάξει τους ανθρώπους» και δεν μπήκε ποτέ στην εμβέλεια του εχθρού. «Είναι ένας πόλεμος μηχανών», όπου οι «εξαιρετικά γενναίοι» Ουκρανοί στρατιώτες υφίστανται πολύ βαριές απώλειες από τους βομβαρδισμούς, αλλά «χάνουν πολλές ευκαιρίες» να αποδυναμώσουν τον εχθρό επειδή δεν διαθέτουν τεχνικές στρατιωτικές γνώσεις, συνοψίζει. «Αν οι Ουκρανοί είχαν τις διαδικασίες που είχαμε στο Αφγανιστάν για να επικοινωνήσουν με το πυροβολικό, θα μπορούσαμε να είχαμε προκαλέσει σφαγή», πιστεύει.

Όμως ο Wali δεν κρύβει την επιθυμία του να επιστρέψει εκεί παρά τα πάντα. «Ποτέ δεν ξέρεις πότε οι ξένοι μαχητές θα κάνουν τη διαφορά στο έδαφος. Είναι σαν πυροσβεστήρας: είναι άχρηστο μέχρι να πιάσει η φωτιά.