Εξουδετέρωση Σώματος σε Ανθρωποκτονίες

1 Η δυσκολία στην εύρεση του σώματος ενός θύματος ανθρωποκτονίας μπορεί να καθυστερήσει σημαντικά τις έρευνες της αστυνομίας. Επιπλέον, αυτό δημιουργεί αβεβαιότητα για την κατάσταση του ατόμου και μπορεί να αφήσει τις υπηρεσίες επιβολής του νόμου αβέβαιες εάν πρέπει να αντιμετωπίσουν την υπόθεση ως θέμα που αφορά ένα αγνοούμενο άτομο και όχι ως ανθρωποκτονία. 

2 Η απόρριψη του σώματος ενός θύματος δείχνει ένα επιπλέον επίπεδο προσπάθειας από τον δράστη για να εμποδίσει την αστυνομική έρευνα. Οι ερευνητές προσδιόρισαν ότι οι κοινές μέθοδοι απόρριψης σε περιπτώσεις οικιακής ανθρωποκτονίας περιλαμβάνουν το κάλυμμα, το σκαλίδι, το θάψιμο και το αφήνοντας το σώμα σε απομακρυσμένα μέρη. 3 Άλλη έρευνα για τις ανθρωποκτονίες στη Φινλανδία διαπίστωσε ότι το 27 τοις εκατό των περιπτώσεων αφορούσαν την απόρριψη του πτώματος σε πλωτές οδούς. τα υπόλοιπα θύματα αφέθηκαν σε χερσαίες περιοχές και οι μισοί από τους δράστες κατέβαλαν επιπλέον προσπάθεια για να κρύψουν το σώμα. 

4 Οι μέθοδοι απόρριψης του σώματος μπορεί να κυμαίνονται από απλές έως περίπλοκες και δημιουργικές. Ένα μη κρυμμένο πτώμα δείχνει τη λιγότερη προσπάθεια από τον δράστη, ενώ ένα κρυμμένο παρέχει κάποια προστασία από τυχαία ανακάλυψη. Οι δράστες συχνά διαπράττουν φόνους στα σπίτια των θυμάτων και γρήγορα κρύβουν ή μετακινούν τα πτώματα. 5 Η αποθήκευση πτωμάτων προσφέρει τη μεγαλύτερη προστασία από την ανακάλυψη. Ωστόσο, αυτό απαιτεί επίσης τη μεγαλύτερη προσπάθεια και δημιουργικότητα από τον δράστη. 6 Μια άλλη βασική πτυχή του σχεδίου απόρριψης ενός δράστη μπορεί να είναι ο τεμαχισμός του σώματος για να μειωθεί το σχήμα του και να απλοποιηθεί η αποθήκευση και η μεταφορά. Ωστόσο, οι ερευνητές βρήκαν επιτυχημένες προσπάθειες για τον τεμαχισμό μόνο στο 7 τοις εκατό των περιπτώσεων. 7

Γενικά, οι παραβάτες προτιμούν οικεία μέρη, ώστε να ξέρουν τι να περιμένουν. 8 Σε μια μελέτη, περισσότεροι από τους μισούς δράστες πέταξαν πτώματα σε τοποθεσίες που τους ήταν γνωστές, κυρίως επειδή προηγουμένως ζούσαν ή διαμένουν σήμερα στην περιοχή. 9 Άλλοι ερευνητές διαπίστωσαν ότι στη μελέτη τους με βάση την Κορέα, οι γεωγραφικές γνώσεις των υπόπτων συνήθως προέρχονταν από την προηγούμενη κατοικία τους (25 τοις εκατό), το τρέχον σπίτι (18 τοις εκατό) ή άλλη οικεία τοποθεσία, όπως έναν χώρο εργασίας (9 τοις εκατό). 

10 Η σχέση θύματος-δράστη μπορεί να είναι καθοριστική για τη μέθοδο απόρριψης του σώματος. Για παράδειγμα, η απόσταση μεταξύ του τόπου του εγκλήματος της ανθρωποκτονίας και του χώρου απόρριψης ήταν μεγαλύτερη για τα θύματα που ήταν συγγενείς, στενοί σύντροφοι ή άγνωστοι από ό,τι για γνωστούς. 11 Υπάρχει κάποια συναίνεση ότι η απόρριψη ή η καταστροφή του σώματος ενός θύματος μπορεί επίσης να σχετίζεται με τις επιθυμίες των δραστών να απομακρυνθούν σωματικά το θύμα από το σπίτι τους ή να συσκοτίσουν μια στενή προσωπική σχέση. 

12 Για να παρέχουν μια εμπειρικά βασισμένη κατευθυντήρια γραμμή για το πώς η απόρριψη του σώματος μπορεί να συσχετιστεί με τη σχέση μεταξύ θύματος και δράστη, οι συγγραφείς συνέκριναν διάφορες μεταβλητές (σχετικά με τη θέση και τη μέθοδο απόρριψης) με τη σχέση θύματος-δράστη. Μελέτησαν ένα μη τυχαίο εθνικό δείγμα 840 κλειστών, πλήρως εκδικαζόμενων υποθέσεων ανθρωποκτονιών από τις κρατικές και τοπικές αρχές που συνεισέφεραν οι υπηρεσίες επιβολής του νόμου για ερευνητικούς σκοπούς.

Τα κριτήρια συμπερίληψης αποτελούνταν από περιπτώσεις όπου υπήρχαν αποδεικτικά στοιχεία απόρριψης σώματος, η μέθοδος δολοφονίας διέφερε από τη μέθοδο διάθεσης (π.χ. εμπρησμός) και όπου εμπλέκονταν μόνο ένας δράστης και ένα θύμα, με αποτέλεσμα 119 περιπτώσεις για ανάλυση. Οι συγγραφείς είχαν πρόσβαση σε όλους τους φακέλους της υπόθεσης, οι οποίοι περιελάμβαναν αναφορές της αστυνομίας. εκθέσεις ιατροδικαστών, αυτοψίας και νοσοκομείου· καταθέσεις μαρτύρων και παραβατών· φωτογραφίες σκηνής εγκλήματος χάρτες  και ιατροδικαστικά στοιχεία και εκθέσεις.

Οι άνδρες ήταν οι περισσότεροι παραβάτες (92 τοις εκατό) και η μέση ηλικία ήταν τα 32 έτη. Οι δράστες έτειναν να είναι λευκοί (74%), ακολουθούμενοι από Αφροαμερικανούς (17%). Τα περισσότερα θύματα ήταν γυναίκες (77 τοις εκατό), με τη μέση ηλικία να είναι τα 29 έτη. Αποτελούνταν επίσης κυρίως από λευκούς (78 τοις εκατό), ακολουθούμενοι από Αφροαμερικανούς (14 τοις εκατό), άτομα. Όσον αφορά τη σχέση θύματος-δράστη, οι υποθέσεις αφορούσαν αγνώστους (30 τοις εκατό). φίλοι ή γνωστοί (29 τοις εκατό). σύζυγοι, σύντροφοι ή πρώην (25 τοις εκατό). και άλλα μέλη της οικογένειας (15 τοις εκατό).

Οι συγγραφείς όρισαν την απόρριψη σώματος ως οποιοδήποτε μέτρο για την απομάκρυνση ενός πτώματος από την αρχική σκηνή. Αυτό περιλάμβανε περιπτώσεις στις οποίες οι δράστες άφησαν τα σώματα των θυμάτων στον τόπο της δολοφονίας, αλλά έκαναν ένα επιπλέον βήμα για να κρύψουν το σώμα (π.χ. το φύλαξαν στο ψυγείο). Στο 87 τοις εκατό των περιπτώσεων, οι δράστες μετέφεραν το πτώμα σε τοποθεσία ξεχωριστή από τη σκηνή της ανθρωποκτονίας.

Οι μέθοδοι απόρριψης του σώματος χωρίστηκαν σε κρυφές (προσπάθεια που έκανε ο δράστης να κρύψει το πτώμα 55,5 τοις εκατό των περιπτώσεων) ή σε μη κρυμμένες (το σώμα έμεινε εντελώς εκτεθειμένο?45,5 τοις εκατό των περιπτώσεων). Επιπλέον, η απόρριψη του σώματος θεωρήθηκε προσχεδιασμένη μόνο όταν σημειώθηκε ξεκάθαρα από τον δράστη (19 τοις εκατό των περιπτώσεων).

Η θέση του σώματος ορίστηκε ως το μέρος όπου βρέθηκε το πτώμα (π.χ. γειτονιά ή ιδιοκτησία) σε σχέση με τον δράστη. Σε όλες τις περιπτώσεις αυτής της μελέτης, το 35 τοις εκατό των θυμάτων βρέθηκαν στη γειτονιά του δράστη, το 27 τοις εκατό στην ιδιοκτησία του δράστη και το 15 τοις εκατό κάπου αλλού συνδέονται με τον δράστη. Στο 23 τοις εκατό των περιπτώσεων, οι συγγραφείς δεν μπόρεσαν να προσδιορίσουν από τη δικογραφία πώς η θέση του σώματος σχετίζεται με τον δράστη.

Η ανακάλυψη του σώματος ήταν ένα μέτρο για το πώς βρέθηκε το σώμα. Τις περισσότερες φορές, ένας περαστικός εντόπισε το πτώμα (39 τοις εκατό), ακολουθούμενος από αστυνομική εργασία (33 τοις εκατό), 13 ομολογία δράστη (19 τοις εκατό), μάρτυρας (7 τοις εκατό) ή άλλα μέσα (3 τοις εκατό). Σχεδόν τα μισά πτώματα βρέθηκαν σε λιγότερο από 2 ημέρες από την ανθρωποκτονία (47 τοις εκατό), το 30 τοις εκατό μεταξύ 2 ημερών και 2 εβδομάδων από το περιστατικό και το 23 τοις εκατό μετά από 2 εβδομάδες.

Η σχέση του δράστη με το θύμα επηρέασε ορισμένους παράγοντες που σχετίζονται με τη συμπεριφορά απόρριψης, όπως η απόκρυψη σώματος και η ανακάλυψη σώματος. Για παράδειγμα, το 72 τοις εκατό των παραβατών που ήταν ξένοι άφησαν το θύμα ακάλυπτο, ενώ μόνο το 17 τοις εκατό των οικείων συντρόφων, το 39 τοις εκατό των άλλων μελών της οικογένειας και το 43 τοις εκατό των φίλων ή γνωστών έκαναν το ίδιο.

Κατά συνέπεια, είναι σαφές γιατί οι περαστικοί ήταν πιο πιθανό να ανακαλύψουν το πτώμα όταν ο δράστης ήταν ξένος (61%), ενώ η αστυνομική εργασία αποδείχθηκε η πιο κοινή μέθοδος όταν ο δράστης ήταν στενός σύντροφος (43%). Ωστόσο, όσον αφορά την εξοικείωση των δραστών με τον χώρο χωματερής ή την προσπάθειά τους να μεταφέρουν τη σορό σε ξεχωριστή τοποθεσία, η σχέση τους με το θύμα δεν είχε σημαντική επίδραση.

Είναι ενδιαφέρον ότι υπήρχε μια ισχυρή σύνδεση μεταξύ του προσχεδιασμού και της χωματερής. Συγκεκριμένα, οι δράστες που προγραμμάτισαν την απόρριψη του σώματος ήταν πιο πιθανό να πετάξουν το θύμα στη δική τους ιδιοκτησία, ενώ όσοι δεν είχαν προσχεδιάσει ήταν πιο πιθανό να πετάξουν το πτώμα όχι στην ιδιοκτησία τους αλλά στη γύρω γειτονιά.

Οι περιπτώσεις ανθρωποκτονιών στις οποίες ο δράστης έχει ταυτοποιηθεί αλλά το θύμα δεν έχει ακόμη ανακτηθεί μπορεί να αποτελέσουν προκλήσεις για τους ερευνητές. Η εξέταση της συμπεριφοράς του παραβάτη μπορεί να βοηθήσει στην ιεράρχηση των περιοχών αναζήτησης και να δώσει πληροφορίες για την πιθανή μέθοδο απόρριψης.

Η τρέχουσα μελέτη δείχνει ότι οι δράστες συνήθως μεταφέρουν και απορρίπτουν πτώματα μακριά από τον τόπο του εγκλήματος. Ωστόσο, η μεταφορά του πτώματος εμπεριέχει σημαντικό κίνδυνο ανακάλυψης. Και, το αντικείμενο της απόρριψης του σώματος είναι να μετριαστεί ο κίνδυνος αναγνώρισης, τοποθετώντας απόσταση μεταξύ του δράστη και της ανακάλυψης του θύματος. Για να μετριαστεί ένας τέτοιος κίνδυνος, οι παραβάτες θα επαναλάβουν αυτά που γνωρίζουν και αναγνωρίζουν ως οικεία.

Αυτή η έρευνα δείχνει ότι οι παραβάτες είναι πιο πιθανό να εναποθέσουν ένα σώμα σε περιοχές για τις οποίες έχουν εξοικείωση για νόμιμους λόγους και ότι αυτές οι τοποθεσίες περιβάλλουν κυρίως την κατοικία, τη γειτονιά ή τον χώρο εργασίας τους. Τέτοιες γνωστές περιοχές θα μπορούσαν να επεκταθούν για να συμπεριλάβουν διαδρομές ταξιδιού μεταξύ αυτών των τοποθεσιών επίσης. Επιπλέον, όπου υποδεικνύονταν προσχεδιασμός, οι δράστες ήταν πιο πιθανό να βάλουν τη σορό στην ιδιοκτησία τους.

Είναι σημαντικό ότι η συμπεριφορά απόρριψης του σώματος του δράστη δεν άλλαξε με βάση τη σχέση με το θύμα. Η σχέση θύματος και δράστη δεν είχε επίσης καμία επίδραση στο αν το σώμα μετακινήθηκε. Ωστόσο, υπήρχε μια ευδιάκριτη σχέση μεταξύ της σχέσης θύματος-δράστη και του αν ένα σώμα ήταν κρυμμένο. Αναμενόμενα, οι άγνωστοι είναι πολύ πιο πιθανό να αφήσουν το σώμα ακάλυπτο και, κατά συνέπεια, οι περαστικοί είναι πιο πιθανό να βρουν πτώματα που άφησαν αγνώστους που προσέβαλαν.

Οι συνέπειες για τις έρευνες επιβολής του νόμου για το σώμα που αγνοείται είναι σαφείς. Πρέπει να συγκεντρωθούν επαρκείς πληροφορίες σχετικά με τους τομείς εξοικείωσης του δράστη. Ο συνδυασμός αυτών των πληροφοριών συμπεριφοράς με τις πληροφορίες μαρτύρων, την τεχνολογία και τα ευρήματα της εγκληματολογικής επιστήμης μπορεί να βοηθήσει τις αρχές επιβολής του νόμου να ιεραρχήσουν τις περιοχές αναζήτησης και να αυξήσουν την πιθανότητα επιτυχίας.