01.10.2021
Οι χώροι διάθεσης σωμάτων είναι οι πιο αντικειμενικές θέσεις στη σκηνή του εγκλήματος, επειδή αντιπροσωπεύουν την τελευταία γνωστή τοποθεσία του θύματος. Δυσκολία στην εύρεση του πτώματος ενός θύματος ανθρωποκτονίας μπορεί να καθυστερήσει σημαντικά τις έρευνες της αστυνομίας. Περαιτέρω, αυτό δημιουργεί αβεβαιότητα για την κατάσταση του ατόμου και μπορεί να αφήσει τις αρχές επιβολής του νόμου αβέβαιους εάν θα πρέπει να αντιμετωπίσουν την υπόθεση ως θέμα που αφορά έναν αγνοούμενο και όχι ως ανθρωποκτονία.
Η διάθεση του σώματος του θύματος δείχνει ένα επιπλέον επίπεδο προσπάθειας από τον δράστη να εμποδίσει την αστυνομική έρευνα. Οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι οι συνήθεις μέθοδοι απόρριψης σε περιπτώσεις οικιακών ανθρωποκτονιών περιλαμβάνουν κάλυψη, λακκάκι, ταφή και άφηση του σώματος σε απομακρυσμένα μέρη. Άλλες έρευνες για ανθρωποκτονίες σε αγροτικές περιοχές στη Φινλανδία διαπίστωσαν ότι το 27 % των περιπτώσεων αφορούσε τη διάθεση του πτώματος στις πλωτές οδούς. τα υπόλοιπα θύματα αφέθηκαν σε χερσαίες περιοχές και οι μισοί δράστες κατέβαλαν επιπλέον προσπάθεια για να κρύψουν το πτώμα.
Οι μέθοδοι απόρριψης σώματος μπορεί να κυμαίνονται από μη επιτηδευμένες έως περίτεχνες και δημιουργικές. Ένα μη κρυμμένο πτώμα δείχνει τη λιγότερη προσπάθεια από τον δράστη, ενώ ένα κρυφό παρέχει κάποια προστασία από τυχαία ανακάλυψη. Οι δράστες συχνά διαπράττουν δολοφονίες στα σπίτια των θυμάτων και γρήγορα κρύβουν ή μετακινούν τα πτώματα. Η αποθήκευση πτωμάτων προσφέρει την μεγαλύτερη προστασία από την ανακάλυψη. Ωστόσο, αυτό απαιτεί επίσης τη μεγαλύτερη προσπάθεια και δημιουργικότητα από τον δράστη. Μια άλλη βασική πτυχή του σχεδίου διάθεσης ενός δράστη μπορεί να είναι ο διαμελισμός του σώματος για να μειωθεί το σχήμα του και να απλοποιηθεί η αποθήκευση και η μεταφορά. Ωστόσο, οι ερευνητές βρήκαν επιτυχημένες προσπάθειες για διαμελισμό μόνο στο 7 τοις εκατό των περιπτώσεων.
Γενικά, οι παραβάτες προτιμούν οικεία μέρη, ώστε να γνωρίζουν τι να περιμένουν. Σε μια μελέτη, περισσότεροι από τους μισούς δράστες διέθεσαν τα πτώματα σε μέρη που τους ήταν γνωστά, κυρίως επειδή ζούσαν παλαιότερα ή διέμεναν σήμερα στην περιοχή. Άλλοι ερευνητές διαπίστωσαν ότι στη μελέτη τους με βάση την Κορέα, οι γεωγραφικές γνώσεις των υπόπτων προέρχονταν συνήθως από την προηγούμενη κατοικία τους (25 τοις εκατό), το σημερινό σπίτι (18 τοις εκατό) ή μια άλλη οικεία τοποθεσία, όπως ένας χώρος εργασίας (9 τοις εκατό).
Η σχέση θύματος-δράστη μπορεί να είναι ζωτικής σημασίας για τη μέθοδο της διάθεσης του σώματος. Για παράδειγμα, η απόσταση μεταξύ του τόπου του εγκλήματος ανθρωποκτονίας και του τόπου διάθεσης ήταν μεγαλύτερη για τα θύματα που ήταν συγγενείς, στενοί σύντροφοι ή άγνωστοι παρά για τους γνωστούς. Υπάρχει κάποια συναίνεση ότι η διάθεση ή η καταστροφή του σώματος του θύματος μπορεί επίσης να σχετίζεται με τις επιθυμίες των δραστών να απομακρύνουν σωματικά το θύμα από το σπίτι τους ή να αποκρύπτουν μια στενή προσωπική σχέση.
Τρέχουσα Μελέτη
Μέθοδος
Για να παράσχουν μια εμπειρικά βασισμένη κατευθυντήρια γραμμή για το πώς η διάθεση του σώματος μπορεί να συσχετιστεί με τη σχέση μεταξύ θύματος και δράστη, οι συγγραφείς συνέκριναν διάφορες μεταβλητές (σχετικά με τη θέση και τη μέθοδο διάθεσης) με τη σχέση θύματος-δράστη. Μελέτησαν ένα μη τυχαίο εθνικό δείγμα 840 κλειστών, πλήρως εκδικασμένων κρατικών και τοπικών υποθέσεων ανθρωποκτονιών που συνέβαλαν οι υπηρεσίες επιβολής του νόμου για ερευνητικούς σκοπούς.
Τα κριτήρια ένταξης περιελάμβαναν περιπτώσεις όπου υπήρχαν αποδείξεις διάθεσης σώματος, η μέθοδος δολοφονίας διέφερε από τη μέθοδος διάθεσης (π.χ. εμπρησμός) και όπου συμμετείχαν μόνο ένας δράστης και ένα θύμα, με αποτέλεσμα 119 περιπτώσεις για ανάλυση. Οι συγγραφείς είχαν πρόσβαση σε ολόκληρο το φάκελο της υπόθεσης, που περιλάμβανε αστυνομικές αναφορές. ιατροδικαστής, νεκροτομή και εκθέσεις νοσοκομείου · καταθέσεις μαρτύρων και παραβατών · φωτογραφίες του τόπου του εγκλήματος? χάρτες? και ιατροδικαστικά στοιχεία και εκθέσεις.
Δείγμα
Οι άνδρες περιλάμβαναν τους περισσότερους παραβάτες (92 τοις εκατό) και η μέση ηλικία ήταν τα 32 έτη. Οι δράστες έτειναν να είναι λευκοί (74 τοις εκατό), ακολουθούμενοι από τους Αφροαμερικανούς (17 τοις εκατό). Τα περισσότερα θύματα ήταν γυναίκες (77 τοις εκατό), με μέσο όρο ηλικίας τα 29 έτη. Αποτελούνταν επίσης από κυρίως λευκούς (78 τοις εκατό), ακολουθούμενους από Αφροαμερικανούς (14 τοις εκατό), άτομα. Όσον αφορά τη σχέση θύματος-δράστη, οι περιπτώσεις αφορούσαν αγνώστους (30 τοις εκατό). φίλους ή γνωστούς (29 τοις εκατό) · σύζυγοι, σύντροφοι ή πρώην (25 τοις εκατό) · και άλλα μέλη της οικογένειας (15 τοις εκατό).
Αποτελέσματα
Οι συγγραφείς όρισαν τη διάθεση σώματος ως οποιοδήποτε μέτρο για να απομακρυνθεί ένα πτώμα από την αρχική σκηνή. Αυτό περιελάμβανε περιπτώσεις κατά τις οποίες οι δράστες άφηναν τα πτώματα των θυμάτων στο σημείο του φόνου, αλλά έκαναν ένα επιπλέον βήμα για να κρύψουν το πτώμα (π.χ., να το αποθηκεύσουν στο ψυγείο). Σε 87 τοις εκατό των περιπτώσεων, οι δράστες μετέφεραν το πτώμα σε μια τοποθεσία ξεχωριστή από τη σκηνή της ανθρωποκτονίας.
Οι μέθοδοι διάθεσης του σώματος χωρίστηκαν σε κρυφές (μια προσπάθεια που έκανε ο δράστης για να κρύψει το πτώμα – 55,5 % των περιπτώσεων) ή όχι κρυμμένες (το σώμα έμεινε εντελώς εκτεθειμένο – 45,5 % των περιπτώσεων). Επιπλέον, διάθεση σώμα ήταν μόνο θεωρείται προσχεδιάσει όταν σημειώνεται σαφώς από τον δράστη (19 τοις εκατό των περιπτώσεων).
“Οι μέθοδοι απόρριψης σώματος μπορεί να κυμαίνονται από μη επιτηδευμένες έως περίτεχνες και δημιουργικές.”
Η θέση του σώματος ορίστηκε ως ο τόπος όπου βρέθηκε το πτώμα (π.χ. γειτονιά ή ιδιοκτησία) σε σχέση με τον δράστη. Σε όλες τις περιπτώσεις αυτής της μελέτης, το 35 % των θυμάτων βρέθηκαν στη γειτονιά του δράστη, το 27 % στην ιδιοκτησία του δράστη και το 15 % κάπου αλλού συνδεδεμένο με τον δράστη. Σε 23 τοις εκατό των περιπτώσεων, οι συγγραφείς δεν μπόρεσαν να προσδιορίσουν από τη δικογραφία πώς σχετίζεται η θέση του σώματος με τον δράστη.
Η ανακάλυψη του σώματος ήταν ένα μέτρο για το πώς βρέθηκε το σώμα. Τις περισσότερες φορές, ένας παρευρισκόμενος εντόπισε το πτώμα (39 τοις εκατό), ακολουθούμενο από αστυνομική εργασία (33 τοις εκατό), 13 ομολογία δράστη (19 τοις εκατό), μάρτυρας (7 τοις εκατό) ή άλλα μέσα (3 τοις εκατό). Σχεδόν τα μισά πτώματα βρέθηκαν σε λιγότερο από 2 ημέρες από την ανθρωποκτονία (47 %), 30 % μεταξύ 2 ημερών και 2 εβδομάδων από το περιστατικό και 23 % μετά από 2 εβδομάδες.
Η σχέση του δράστη με το θύμα επηρέασε ορισμένους παράγοντες που σχετίζονται με τη συμπεριφορά διάθεσης, όπως η απόκρυψη σώματος και η ανακάλυψη σώματος. Για παράδειγμα, το 72 τοις εκατό των παραβατών που ήταν ξένοι άφησαν το θύμα ασυγκάλυπτο, ενώ μόνο το 17 τοις εκατό των στενών συντρόφων, το 39 τοις εκατό των άλλων μελών της οικογένειας και το 43 τοις εκατό των φίλων ή γνωστών έκαναν το ίδιο.
Κατά συνέπεια, είναι σαφές γιατί οι παρευρισκόμενοι ήταν πιο πιθανό να ανακαλύψουν το σώμα όταν ο δράστης ήταν ξένος (61 τοις εκατό), ενώ η αστυνομική εργασία αποδείχθηκε η πιο κοινή μέθοδος όταν ο δράστης ήταν στενός σύντροφος (43 τοις εκατό). Ωστόσο, όσον αφορά την εξοικείωση των παραβατών με το χώρο σκουπιδιών ή την προσπάθειά τους να μεταφέρουν το σώμα σε ξεχωριστή τοποθεσία, η σχέση τους με το θύμα δεν είχε σημαντικό αποτέλεσμα.
Είναι ενδιαφέρον ότι υπήρχε ισχυρή σύνδεση μεταξύ του προ -προγραμματισμού και του χώρου χωματερής. Συγκεκριμένα, οι παραβάτες που προετοίμασαν τη διάθεση του πτώματος ήταν πιο πιθανό να διαθέσουν το θύμα στην ιδιοκτησία τους, ενώ όσοι δεν προετοίμασαν το πιθανότερο ήταν να διαθέσουν το πτώμα όχι στην ιδιοκτησία τους αλλά στη γύρω γειτονιά.
«Οι περιπτώσεις ανθρωποκτονίας στις οποίες ο δράστης αναγνωρίζεται αλλά το θύμα δεν έχει ακόμη ανακτηθεί μπορεί να αποτελέσουν πρόκληση για τους ανακριτές».
Επιπτώσεις και προτάσεις
Οι περιπτώσεις ανθρωποκτονίας στις οποίες αναγνωρίζεται ο δράστης αλλά το θύμα δεν έχει ακόμη ανακτηθεί μπορεί να αποτελέσουν πρόκληση για τους ανακριτές. Η εξέταση της συμπεριφοράς του παραβάτη μπορεί να βοηθήσει στην ιεράρχηση των περιοχών αναζήτησης και να δώσει εικόνα για την πιθανή μέθοδο διάθεσης.
Η τρέχουσα μελέτη δείχνει ότι οι δράστες συνήθως μεταφέρουν και διαθέτουν πτώματα μακριά από τον τόπο του εγκλήματος. Ωστόσο, η μεταφορά του πτώματος ενέχει σημαντικό κίνδυνο ανακάλυψης. Και, το αντικείμενο της διάθεσης του σώματος είναι να μετριάσει τον κίνδυνο αναγνώρισης, τοποθετώντας απόσταση μεταξύ του δράστη και της ανακάλυψης του θύματος. Για να μετριάσουν αυτόν τον κίνδυνο, οι παραβάτες θα επιστρέψουν σε αυτό που γνωρίζουν και αναγνωρίζουν ως οικείο.
Αυτή η έρευνα καταδεικνύει ότι οι παραβάτες πιθανότατα θα καταθέσουν ένα σώμα σε περιοχές για τις οποίες έχουν εξοικειωθεί για νόμιμους λόγους και ότι αυτές οι τοποθεσίες περιβάλλουν κυρίως την κατοικία, τη γειτονιά ή τον χώρο εργασίας τους. Τέτοιες οικείες περιοχές θα μπορούσαν να επεκταθούν ώστε να περιλαμβάνουν διαδρομές μετακίνησης μεταξύ αυτών των τοποθεσιών επίσης. Επιπρόσθετα, όπου υποδείχτηκε ο προγραμματισμός, οι δράστες ήταν πιο πιθανό να βάλουν το πτώμα στην περιουσία τους.
Είναι σημαντικό ότι η συμπεριφορά διάθεσης σώματος του δράστη δεν άλλαξε με βάση τη σχέση με το θύμα. Η σχέση θύματος-δράστη δεν είχε καμία επίδραση στο εάν το σώμα μετακινήθηκε. Ωστόσο, υπήρχε μια ευδιάκριτη σχέση μεταξύ της σχέσης θύματος-δράστη και του αν ένα σώμα ήταν κρυμμένο. Όπως ήταν αναμενόμενο, οι άγνωστοι πολύ πιθανότατα αφήνουν το σώμα χωρίς απόκρυψη και, κατά συνέπεια, οι παρευρισκόμενοι είναι πιο πιθανό να βρουν πτώματα από αγνώστους που προσβλήθηκαν.
Συμπέρασμα
Οι συνέπειες για τις έρευνες των αρχών του νόμου για το πτωμένο σώμα είναι σαφείς. Πρέπει να συγκεντρωθεί επαρκής ευφυΐα σχετικά με τις περιοχές εξοικείωσης του δράστη. Ο συνδυασμός αυτών των πληροφοριών συμπεριφοράς με πληροφορίες μαρτύρων, τεχνολογίας και ευρημάτων ιατροδικαστικής μπορεί να βοηθήσει την επιβολή του νόμου να δώσει προτεραιότητα στις περιοχές αναζήτησης και να αυξήσει την πιθανότητα επιτυχίας.
