Δικαίωμα στην συμβουλή ναι. Η επιβολή συνεπάγεται με έγκλημα.

Τι είναι συμβουλή;

Με τον όρο συμβουλή εννοούμε την άποψη κάποιου ή την προσπάθεια καθοδήγησης προς μία κατεύθυνση. Συνήθως αυτό γίνεται από ανθρώπους με κατάρτιση και εμπειρία  επάνω σε αυτό το οποίο μας συμβουλεύουν.

Τι είναι η επιβολή;

Η επιβολή είναι ο εξαναγκασμός και η υποχρέωση κάποιου από κάποιον άλλον στο να στραφεί σε μια κατεύθυνση καθώς αυτό συνεπάγεται από αυτόν που ασκεί την επιβουλή με την εξουσία της δύναμης που κατέχει  και σε πολλές περιπτώσεις τις κυρώσεις που εάν δεν τον ακολουθήσεις σε αυτό που σου επιβάλει θα επιφέρει.

Σύμφωνα με το λεξικό:Η επιβουλή προέρχεται από το ρήμα επιβουλεύομαι που σημαίνει
η κρυφή κακόβουλη σκέψη / ενέργεια για κάποιον ή κάτι.

Σήμερα θα παρατηρήσει κανείς μια γενικότερη προσπάθεια είτε ατομικά είτε συλλογικά προς την κατεύθυνση επιβουλής.
Αναρωτήθηκε κανείς άραγε ποιος έχει το δικαίωμα να επιβουλεύεται έναν άνθρωπο και ποιος όχι;

Η απάντηση είναι φυσικά κανείς και με κανέναν τρόπο.
Η μοναδική εξαίρεση και ασφαλώς δικαιολογημένη και απαραίτητη, είναι όταν ένας άνθρωπος ενεργεί κατ’ αυτό τον τρόπο στην ζωή του, παραβιάζοντας την νομοθεσία της εκάστοτε χώρας, ως προς την καταπάτηση της οποιαδήποτε ελευθερίας του άλλου.(Έκνομες ενέργειες)

Σε καθαρά ατομικές αποφάσεις που αφορούν την προσωπική ευθύνη και ατομικότητα δεν έχει κάνεις το δικαίωμα να επιβληθεί σε κανέναν.
Μία ανθρώπινη  συμβουλή για να την ακολουθεί κάποιος πρέπει να έρχεται σε εναρμόνιση λόγου και συμπεριφοράς από αυτόν τον οποίον τη δίνει.
Σε αντίθετη περίπτωση  χρησιμοποιείται το ρητό, δάσκαλε που δίδασκες και νόμο δεν εκράτεις.
Η δεκτικότητα σε μια συμβουλή από κάποιον, σημαίνει ότι τον εμπιστεύομαι και σε πολλές περιπτώσεις ταυτίζομαι με αυτή την άποψη.

Τι γίνεται όμως όταν είμαι ηθικός,  δεν παραβιάζω καμιά ελευθερία του συνανθρώπου μου, καθώς και κανένα ελεύθερο αγαθό που του ανήκει, αλλά παράλληλα δεν ταυτίζομαι και δεν εμπιστεύομαι αυτόν τον οποίον μου δίνει την συμβουλή.
Έτσι αυτή η άρνησή  μου στο να ακολουθήσω την συμβουλή του, τον οδηγεί στο να μου την επιβάλει.

Σε αυτή την περίπτωση μιλάμε για:

* Καταπάτηση προσωπικής ελεύθερης άποψης

* Προσωπικής ελεύθερης λειτουργίας

*Παρακώλυση συναισθημάτων

*Δημιουργία ψυχολογικού βάρους και αίσθημα απελπισίας

* Διατάραξη προσωπικής ειρήνης

*Παράνομο περιορισμό ελευθερίας.

Ποιος  έχει δικαίωμα να δημιουργεί αυτά τα συναισθήματα και καταστάσεις,  σε οποιοδήποτε άνθρωπο στερώντας του βασικές κοινωνικές ελευθερίες;
Φυσικά κανένας!

Στο να μην ακολουθεί κάποιος την συμβουλή μου σαν μονάδα ίσως και να έχει άδικο η μονάδα, αλλά στο να μην ακολουθούν την συμβουλή μου σαν μάζα τότε πρέπει να αναρωτηθώ εγώ ο ίδιος που την δίνω ότι ίσως κάνω κάποιο λάθος, όλοι οι άνθρωποι κάνουν λάθη, ουδείς αλάνθαστος, αλλά όταν μιλάμε για ανθρώπινες ψυχές τα λάθη δεν συγχωρούνται.

Εκεί αντί να ασκήσω την επιβουλή πρέπει να κάνω μία εσωτερική αναθεώρηση ως προς τις αποφάσεις μου, διότι εάν έχω πέσει σε ένα λάθος αλλά παρόλα αυτά καθοδηγώ και ακόμα χειρότερα επιβουλεύομαι τους άλλους στο να με ακολουθήσουν, ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΕΓΚΛΗΜΑ.

Τέλος τώρα τελευταία ακούγεται πολύ ο όρος,  είσαι και εσύ αρνητής;
Τι Σημαίνει αρνητής; Αυτός που το ρωτάει γνωρίζει τον λεξικό  όρο και την σημασία της συγκεκριμένης λέξης;
Νομίζω πως όχι, γιατί εάν γνώριζε δεν θα χαρακτήριζε κάποιον συνάνθρωπό του έτσι.

Από πότε,  η ελευθερία έκφρασης, η ελευθερία ζωής, η ελευθερία να εξουσιάζω το σώμα μου, και εν γένει , η υπαρξιακή μου ελευθερία είναι αρνητισμός;  Αρνητισμός  σε τι και σε ποιον;

Από παλαιότερα υπάρχει ένα Σύνταγμα, σύμφωνα με αυτό ο κάθε άνθρωπος εάν δεν παραβιάζει  την ασφάλεια και ευημερία του συνανθρώπου του, είναι  ελεύθερος στο να αποφασίζει και να πράττει όπως θέλει  και νομίζει για το ατομικό του συμφέρων.
Στην ουσία σημαίνει ότι η ελευθερία σου σταματά εκεί που αρχίζει  η ελευθερία του συνανθρώπου σου.

Σήμερα συμβαίνει αυτό άραγε;
Όπως λέω συνέχεια,  όποιος  ενδίδει σε οποιοδήποτε εκβιασμό από τον οποιοδήποτε, αργότερα είναι έρμαιο του εκβιαστή του.
Τέλος ας τονίσουμε άλλη μια φορά τα ακόλουθα:

Στο ψήφισμα υπ’ αριθμ. 2361 με τίτλο «Εμβόλια COVID-19: Ηθικές, νομικές και πρακτικές διαστάσεις». Αφορά και τα 47 μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Στο ψήφισμα αυτό αναφέρεται αφενός η σημασία της καταπολέμησης της πανδημίας του Κορωνοϊού και επαινείται η ταχεία επιτυχία της Επιστήμης στην ανάπτυξη των εμβολίων. Αφετέρου, απορρίπτει κάθε έννοια επιβολής του εμβολιασμού, ακόμη και με τη μορφή διακρίσεων των μη-εμβολιασμένων στην καθημερινότητα.

Το Συμβούλιο της Ευρώπης προειδοποιεί και για περιπτώσεις έμμεσης επιβολής εμβολιασμού. Μια τέτοια περίπτωση είναι η πρόταση του κ.Μητσοτάκη για χρήση πιστοποιητικού εμβολιασμού, αν θέλει κανείς να χρησιμοποιεί μέσα συγκοινωνίας.

Στην παράγραφο 7.3.1 του ψηφίσματος αναφέρεται ότι από τα 47 κράτη μέλη του Συμβουλίου της Ευρώπης και τα κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης θα απαιτηθεί να διασφαλίσουν, ότι «οι πολίτες θα ενημερωθούν, ότι οι εμβολιασμοί ΔΕΝ είναι υποχρεωτικοί και ότι κανείς δεν μπορεί να υποχρεωθεί πολιτικά, κοινωνικά ή με οιονδήποτε άλλο τρόπο να εμβολιασθεί, εάν δεν το επιθυμεί ο ίδιος».

Ας θυμίσουμε λίγο και την σύμβαση του Οβιέδο:

Convention on Human Rights and Biomedicine, υπογράφτηκε στις 4 Απριλίου 1997 στο Οβιέδο στην Ισπανία και στηρίζεται στις θεμελιώδεις αρχές προστασίας δικαιωμάτων που κατοχυρώθηκαν από την Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου.

Σύμβαση του Συμβουλίου της Ευρώπης για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα και τη Βιοϊατρική, γνωστή και ως Σύμβαση του Οβιέδο. Ιδιαίτερα κρίσιμο για την εξέταση του υπό κρίση θέματος είναι το άρθρο 5 της Σύμβασης, το οποίο προβλέπει τα ακόλουθα:

Επέμβαση σε θέματα υγείας μπορεί να υπάρξει μόνον αφού το ενδιαφερόμενο πρόσωπο δώσει την ελεύθερη συναίνεσή του, κατόπιν προηγούμενης σχετικής ενημέρωσής του. Το πρόσωπο αυτό θα ενημερώνεται εκ των προτέρων καταλλήλως ως προς το σκοπό και τη φύση της επέμβασης, καθώς και ως προς τα επακόλουθα και κινδύνους που αυτή συνεπάγεται. Το ενδιαφερόμενο πρόσωπο μπορεί ελεύθερα και οποτεδήποτε να ανακαλέσει τη συναίνεσή του. 

Η Σύμβαση του Οβιέδο αποτελεί το μόνο νομικά δεσμευτικό εργαλείο σε διεθνές επίπεδο στον τομέα αυτό και παρέχει ένα μοναδικό πλαίσιο για τα ανθρώπινα δικαιώματα, συμπεριλαμβανομένου ενός πλαισίου διαχείρισης κρίσεων έκτακτης ανάγκης και υγείας, σε κλινικούς και ερευνητικούς τομείς.

ΥΓ. Είναι δυνατόν στην Ελλάδα, στον χώρο που γεννήθηκε η παγκόσμια δημοκρατία να μιλάμε για εξαναγκασμό και υποχωρητικότητα? Όπως πάντα έτσι και τώρα η δικαστική εξουσία όταν επέρχονται τα δύσκολα καλείται να βγάλει το φίδι από την τρύπα. 

Αρθρογραφεί: Γ.Η