Οι ψευδοπατριώτες και το σκοτάδι που δεν αντέχουν

Υπάρχει μια ειρωνεία σε αυτή τη χώρα. Όσο περισσότερο κάποιος φωνάζει για την πατρίδα, τόσο λιγότερο φαίνεται να την εμπιστεύεται.

Από μικροκόμματα που παριστάνουν τους σωτήρες, μέχρι αυτόκλητους «αναλυτές» που μιλούν για συνωμοσίες και «ξένες δυνάμεις», όλοι κάτι ξέρουν, όλοι κάτι υπονοούν, όλοι κάποια «προδοσία» έχουν να καταγγείλουν. Κι όμως, εκείνοι που πραγματικά προστατεύουν αυτή τη χώρα, οι άνθρωποι που εργάζονται αθόρυβα στις μυστικές υπηρεσίες, δεν ζητούν τίποτα. Δεν βγαίνουν στα κανάλια, δεν ανεβάζουν βίντεο, δεν παίζουν με τις λέξεις. Έχουν μόνο ένα καθήκον, και το εκτελούν χωρίς φανφάρες.

Οι μυστικές υπηρεσίες δεν είναι ούτε μυθιστόρημα ούτε ταινία δράσης. Είναι το πιο δύσκολο, αθέατο κομμάτι του κράτους. Εκεί όπου τα λάθη δεν διορθώνονται και οι επιτυχίες δεν ανακοινώνονται ποτέ.

Παρ’ όλα αυτά, κάθε φορά που ένα «πατριωτικό» κόμμα νιώθει ότι ξεμένει από αφήγημα, θυμάται να στοχοποιήσει την ΕΥΠ ή να καλλιεργήσει υποψίες για «παρακολουθήσεις» και «σκοτεινά κέντρα». Είναι η εύκολη τακτική όσων δεν έχουν τίποτα να προτείνουν: η φωνή του καταγγέλλοντος πάντα ακούγεται πιο καθαρά από τη σιωπή εκείνου που δουλεύει.

Η κυβέρνηση, σε αντίθεση με τις κραυγές, έχει αναλάβει το δύσκολο έργο να ισορροπεί ανάμεσα στη διαφάνεια και στην ασφάλεια. Να δίνει λογαριασμό χωρίς να εκθέτει.

Να προστατεύει χωρίς να απαντά σε κάθε κατηγορία που εκτοξεύεται από όσους παριστάνουν τους υπερασπιστές του έθνους.

Αυτή η ψυχραιμία είναι που ενοχλεί περισσότερο. Γιατί το σκοτάδι δεν τρομάζει όσους το γνωρίζουν, αλλά αυτούς που δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς να βρίσκουν εχθρούς μέσα του.

Οι ψευδοπατριώτες αγαπούν τη σκηνή. Χρειάζονται το κοινό, τα χειροκροτήματα, τη διαρκή αίσθηση ότι «αποκαλύπτουν». Μόνο που η ασφάλεια μιας χώρας δεν χτίζεται με θεατρικές δηλώσεις, αλλά με υπομονή, ευθύνη και γνώση. Δεν είναι για όλους αυτός ο ρόλος.

Είναι για εκείνους που ξέρουν πολλά και λένε ελάχιστα. Για όσους δεν φοβούνται τη σιωπή γιατί μέσα της κρύβεται το πραγματικό καθήκον.

Η Ελλάδα δεν έχει ανάγκη από πατριώτες της φασαρίας. Έχει ανάγκη από ανθρώπους που αντέχουν να δουλεύουν μακριά από τα φώτα, εκεί όπου οι λέξεις σταματούν και αρχίζει η ευθύνη. Αυτοί κρατούν τη χώρα όρθια.

Οι υπόλοιποι απλώς φωνάζουν για να πνίξουν τον ήχο της δικής τους ασημαντότητας.